Samimi konuştuğum CTP’nin bazı Milletvekilleri, CTP’li bazı Politbüro üyeleri, bazı ileri gelen CTP’liler ve benim yıllardır fanatik CTP taraftarı olarak bildiğim bazı kişiler neredeyse hep ağız birliği etmişçesine bana bu son olaylardan sonra CTP’nin onarılmaz yaralar aldığını söylüyorlar.
Bu tür görüşleri söyleyenler veya benzer tanımları kullananlar yukarıda saydığım kişilerle de sınırlı değil. Sokakta, yolda, belde, toplantılarda, bankada, markette, bandabuliyada ve benzeri insanların birbirlerini görmek ve konuşmak fırsatı bulduğu değişik yerlerde kiminle selamlaşıp konuşsam, bana daha “Nasılsın, ne var ne yok” demeden ilk işleri “Politikada son durum ne?” diye sormak oluyor. Arkasından da benim sormama gerek kalmadan CTP’nin çok büyük hata yaptığını, 30 yıldır üst üste koyup zirveye tırmandığı iktidar taşlarını, bir çırpıda yıkıp attığını söylüyorlar.
Benim yetenek olarak matematik ile aramın çok iyi olduğunu bilenler, bir de bana şakavari olarak güya hiç anlayamadıkları bir matematik problemini soruyorlar.
Şubat 2005 seçimlerinden sonra oluşan 23 CTP + 7 DP hükümetinde Bakanlıklar, 7 CTP ve 3 DP şeklinde bölüşülmüşken, ara seçimlerden sonra CTP’nin 2 Milletvekili daha alması nedeni ile 25 CTP + 7 DP şeklinde değişen matematiksel dengeden dolayı CTP’nin ısrarla DP’den 1 Bakanlık veya 1 Bakanlığa muadil Daireler ve Müdürlükler isteyip, Koalisyon protokolüne sadık kalmak isteyen DP’den olumlu yanıt alamayınca da koalisyonu bozmak için hayali bahaneler yaratıp Hükümeti bozmasından sonra nasıl ve hangi matematiksel oran ile 25 CTP Milletvekilliğine karşı ÖRP’nin 3 Milletvekilline, 3 Bakanlık verip yeni bir Koalisyon hükümeti kuracaklar diye soruyorlar.
Soru aslında son derece gerçekçi ve bu kombinasyon, hiçbir mantıklı dengeye uymuyor. Böylesi bir sorunun yanıtı hiçbir matematiksel denklemin çözümüne de uymuyor. Yani ÖRP 9 Milletvekili ile Koalisyonu oluştursaydı Bakanlar Kurulunda Ferdi beyden başka hiçbir CTP’li Bakan olmayacakmıydı demeye getiriyorlar?
İç politikamızdaki bu son gelişmeler hem demokrasimizi yaraladı hem de Milletvekillerine duyulan güveni sarstı. CTP iktidar olmak için 36 yıldır verdiği mücadeleyi ve çabayı, bu son davranışı ile unutulmayacak bir şekilde darbeledi ve yıktı geçirdi.
Sanırım artık bir daha bu oranda oy alması ve bu sayıda Milletvekili çıkarması olanak dışı. Geçmiş tam bir hatırlanıp göz yaşı dökülecek hayal oldu CTP için.
Cumartesi gecesi kadim dostum araştırmacı-yazar Bülent Fevzioğlu’nun GENÇ TV’deki programında, telefon ile yurt dışından programa katılan soydaşlarımızdan duyduklarım beni hiç şaşırtmadı. Yurt içinde sade vatandaştan duyduklarımı, yurt dışında yaşayan ve telefon ile programlarımıza katılarak birazcık olsun hasret giderebilen soydaşlarımızdan da aynen duydum. Programa katılanların hiç birisi bu son olaylar hakkında ve de bu olayların merkezinde yer alan CTP’den hiç ama hiç olumlu bahsetmedi.
Bu konuşan kişiler bildiğimiz “Halk” idi. Tarafsız, CTP’nin lafı ile “Bağımsız, Bağlantısız” kişilerdi bunlar. Düşüncelerini ve yorumlarını özgürce ifade ettiler.
Halkımız tarafından, sade ve tarafsız kişilerce söylenen bu sözlerin içine bakılırsa, “CTP Efsanesi”nin hüzünlü bir şekilde sona erdiğinin söylenmek istendiği, açık bir şekilde görülmektedir bu sözcüklerin içinde.
Yazık oldu CTP’ye. Yazık oldu CTP’nin yıllardır dilinden düşürmediği “Onurlu Siyaset” tanımına. O da onursuz oldu artık….
KKTC iç politikasında istifalar ve çok sıcak günler yaşanırken, muhalefet partileri kurulacak yeni hükümet için “Halk iradesini yansıtmamaktadır” deyip güç birliği araştırmaları başlatmışken ve de herkesin gözleri iç politikaya kilitlenmişken, AB’de Kıbrıs kazanı gene kaynamaya başladı.
Rumların bitmeyen talepleri perde arkasında ardı ardına diziliyor. Herhalde Türkiye’yi AB’ye kabul etmek için müzakerelerin en sonunda en son kabul koşulu olarak “Bütün Türkler Hıristiyan olsun” denecek. Bir gün AB içinde böyle bir tartışma açıldığını duyarsanız hiç şaşırmayın.
Hollandalı Hıristiyan Demokrat Camiel Eurlings tarafından hazırlanan Türkiye Raporu, 25-28 eylül tarihlerinde toplanacak AP Genel Kurulu’nda ele alınacak.
Eurlings’in taslak raporundaki Kıbrıs’la ilgili bölümde, Türkiye’nin Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti’ni tanımasının katılım sürecinin gerekli bir unsuru olduğu görüşüne yer veriliyor ve Türkiye’nin limanlarını Rum gemilerine açması talep ediliyor. “’Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti dahil tüm AB üyelerinin tanınması, müzakere sürecinin zorunlu parçasıdır” deniliyor.
Finlandiya’da düzenlenen AB Dışişleri Bakanlarının resmi olmayan toplantısı sonrasında açıklama yapan Tuominija, “adada kriz çıkması kaçınılmaz değildir” diyerek tarafların kriz çıkmaması için ellerinden geleni yapmalarını istedi. Türkiye’nin taahhütlerini yerine getirmemesinin “ciddi bir durum yaratacağı” ve en azından “tek” pazarla ilgili başlıkların açılmamasının gündeme gelebileceğini de söyledi.
Bu öneri aslında yeni bir ara formül. Türkiye bu ara formüle sıkı sıkı sarılabilir ve Limanlar konusunu bir sene daha, Milletvekili seçimlerinin yapılacağı 21 Ekim 2007 sonrasına kadar sürdürebilir.
Rahat durmayan ve Türkiye’ye engel çıkartmak konusunda tüm güçleri ile çalışan Kıbrıslı Rumlar, ekim ayı sonunda Avrupa Komisyonu tarafından yayımlanması beklenen Türkiye raporuna, perde arkasında ve sıkı kulis çalışmalarında dokuz koşul daha ilave edilmesini istiyor.
1- Kıbrıs sorununun Raporun ‘Bölgesel Konular’ başlığı altına değil, ‘Siyasi Kriterler’ bölümüne dahil edilmesi,
2- Türkiye’nin Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti ile ilişkilerini normalleştirmesi,
3- Kıbrıs sorununun çözümü konusunda Türkiye’nin yapıcı adım atması,
4- Üst düzey Türk yetkililerinin açıklamalarında saldırgan ifadelerin yer almaması,
5- Türk yetkililerin Annan planına dayanmayan her türlü çözüm çabalarında olumsuz tavırlar içine girmemesi,
6- Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti’nin “Açık Gökyüzü Anlaşması”, “Uluslararası Füze Teknolojisi Düzeni”, “Karadeniz Ekonomik İşbirliği Örgütü” gibi birçok uluslararası organa katılmasının Türkiye tarafından engellenmemesi,
7- Katılım müzakerelerinin başlamasının ön şartı olarak Gümrük Birliğine ilişkin Türkiye’nin verdiği sözlerin tutulması,
8- Türkiye’deki askeri kurumları Siyasal Yönetime baskı yapmaması ve Türkiye’nin dış politikasının şekillenmesinde ve özellikle Kıbrıs sorununda ordunun etkin olmaması,
9- Patrikhanenin Ekümenik olarak tanınması ve Heybeliada Ruhban okulunun açılması,
AB’ye üye olmakla ve Türkiye-AB katılım müzakerelerinde karar verecek taraf içinde bulunmakla Rumlar, boylarına poslarına bakmadan Türkiye’nin yaşam tarzına, politik yapısına ve yönetim tarzına bile karışabileceklerini sanmakta ve koşullar koymak çabası içine girmekteler.
Kıbrıs konusunda, limanların açılması dahil olmak üzere, aralanacak en küçük bir taviz kapısının, bitmeyen Rum istekleri karşısında Avrupalı ağababalarının yardımları ile sonuna kadar açılmaya çalışılacağı ve Kıbrıs’ı yutmak için de ellerinden geleni yapacakları tartışılmaz bir gerçek.
Aslında iç politikaya değinmekten çok hoşlanmıyorum. Beni “Dış Politika” daha çok ilgilendiriyor ve Dış Politika tam bir “Tarihin tekrarı” olduğu için önümü daha iyi ve daha berrak görebiliyorum, olabilecekleri de önceden koklayabiliyorum Dış Politikada.
Ama bu son günlerde iç politikadan aldığım bir mesaj var. Partilerinden istifa eden dört Milletvekili aslında bizlere, yani sade vatandaşlara, bilerek veya bilmeyerek çok önemli bir siyasi mesaj verdiler.
Neydi bu mesaj ?.
Verilen mesaj, 1976 yılında ilk defa kaleme alınan, 1990 yılında tadil edilen ve içinde benim oyumun da bulunduğu bu günkü seçim yasasının temellerini oluşturan, “1976 Seçim ve Halk Oylaması Yasası”nın, kavram olarak artık geçerliliğini yitirdiği ve bu toplumun düşünce ve ahlak yapısına uymadığı mesajıdır.
1974 Barış Harekatı ile daha birkaç yıl evvel toplumsal özgürlüğün yakalandığı, Rumların baskılarından dolayı gettolara sıkıştırılmış Kıbrıs’lı Türklerin, uzun yıllar yaşamak zorunda bırakıldıkları daracık topraklar üzerinde büyük bir ailenin fertleri gibi yaşadıkları, karşılıklı sevginin, saygının var olduğu, sahtekarların toplumdan dışlandığı o dönemin koşullarına göre yapılmış seçim yasasının ve de buna paralel olarak da düzenlenmiş Parlamenter sistemin artık geçerli olmadığının sinyalleridir bu son politik gelişmeler.
Söz konusu partilerinden istifa eden 4 milletvekili aslında politik dilde, bize bu gerçeği söylüyorlar. Artık o dönemin koşulları ve o koşullara göre yapılmış yasa geçerli değildir diyorlar.
Siyasi partilerdeki Milletvekillerine ibretle bakıyorum. Daha seçimin bittiği anda kendilerini potansiyel “Bakan” olarak görmeye başlıyorlar ve bunu tartışılmaz bir hak olarak da kabul ediyorlar. Nasıl ve hangi koşullarda adaylıklarının kabul edildiğine bakmaksızın ve hatırlamaksızın, “dün dündür, bu gün bu gündür” felsefesini benimseyerek “Bakan” olmak için, parti kazan kendileri kepçe karıştırmaya başlıyorlar. Bakanlık uğruna parti içinde olmadık sorunlar yaratıyorlar, gazetelere beyanlar veriyorlar, kendilerine yakın bazı gazetecilere; Bakanlık istediklerine, Bakanlığa layık olduklarına dair, dolaylı yazılar yazdırıyorlar ve diğer Milletvekili arkadaşlarını topluca ayartmaya çalışıp, “Bakan olmazsak istifa ederiz” tehdidini savurmaya ve savurtturmaya başlıyorlar.
Sonra da, hiçbir şey olmamış gibi ve de hiçbir şey yapmamışlar gibi, partilerinden istifa eden Milletvekillerini de kınıyorlar. İstifacılara da çaldıkları dedikodusal karalamalar da işin cabası veya işportacıların tabiri ile hediyesi.
İnanılır gibi değil.
Toplumun artık Milletvekillerine duyduğu saygı ve güven maalesef yerlerde sürünmektedir ve “taban” yapmıştır. Geçmiş yıllarda bazı milletvekillerine yönelik çıkarılan uyuşturucu kaçakçılığına alet olduğu iddiaları, iş yapmak veya işe almak için hediye adı altında rüşvet istedi iddiaları, hükümetten maddi menfaat sağlamak karşılığı komisyon talep ettikleri iddiaları, Bakan olmak uğruna seçildikleri parti içinde binbir sorun yaratıp, her türlü dalavereyi çevirmeleri, Milletvekillerine duyulan saygıyı iyice sıfırlamıştır.
Son istifalar nedeni ile söz konusu Milletvekillerine yakıştırılan trilyonları geçen para aldıkları iddiaları ve Bakanlık uğruna istifa ettikleri suçlamalar ise, geçmiş yılların üst üste koyduğu Milletvekillerine karşı duyulan itimatsızlığı ve güvensizliği iyice pekiştirmiş, saygıyı da yok etmiştir.
Artık herkes şapkasını önüne koymalıdır. Demokrasimiz bir deprem geçirmektedir.
Kişilere duyulan saygı ve güvenin azalması veya yerlerde sürünmesi çok önemli değildir. Önemli olan KKTC Meclisinin, yani “Halk iradesinin” temsil edildiği kuruma duyulan saygının yara almasıdır.
Eğer KKTC meclisi yara almaya ve zedelenmeye başlarsa, bilin ki KKTC’deki siyasi hayat kirlenmeye başlamıştır ve her yeri, rüşvet, yalan, dolan, yasal hırsızlık ve benzeri bu toplumun alışmadığı ve layık olmadığı kötülükler kaplayacaktır.
“Seçim Yasası”nın ve “Parlamenter sistemin” tartışılması zamanı gelmiştir.
“Başkanlık sistemi”nin, toplumumuzun bu siyasi çöküntü içindeki durumuna uyup uymadığının, Milletvekillerinin görevinin sadece “Yasa yapmak” ve “Dar Bölge” seçim sistemi ile de Milletvekillerinin, bağlı oldukları Siyasi Parti yerine seçildikleri bölge insanına karşı sorumlu olmalarının daha mı iyi yoksa daha mı kötü olacağının artık tartışılması gerekmektedir.
Hem de korkmadan. Zamanı geldi artık.
Aksi takdirde bu gidişle siyasetimiz daha da kirlenecek ve yazık olacak bizlere.
Hayır bilmiyoruz. Aslında Türkiye de bilmiyor.
1838 Balta Limanı anlaşması ile dönemin Avrupalı güçlerine tanınan imtiyazlar ile 1995 yılında dönemin Başbakanı Çiller’in yaptığı büyük hata sonucu AB ile imzalanan Gümrük Birliği anlaşması tamamen aynı. İkisinde de yenen kazık çok büyük.
Bu Gümrük Birliği anlaşması ile Türkiye elindeki en büyük kozu da, daha başında Avrupalılara kaptırmış.
Avrupalı’nın anladığı bir tek dil var ve o dilin içinde de sadece bir tek kelime var; “Güç”. İşte bu çok önemli tek kelime de sadece “Parasal Güç”ü tanımlıyor. Aynı tanım altındaki “Siyasi güç”, “Hukuk gücü”, “Askeri güç” ve Mağusa’mızın futbol takımı “Türk Gücü” ise ikinci ve sonraki sıralarda önem taşıyan güçler. Hiçbir “kıymet-i harbiyyeleri” yani değerleri yok.
Varsa da yoksa da, “Parasal Güç”.
Batı, geldiği aşamada Hukuksal Haklılığınız olsa dahi kendisinin “Siyasal Gücü”nü daha üstün görüyor ve politikasını da ona göre planlayıp yönlendiriyor. Bu kavramı artık resmen hem dile getiriyor hem de uyguluyor.
Böylesine bir anlayışın karşısında artık Politik ve Hukuksal bir mücadele ile değil, başka bir yöntem ve güçle durmak gerekiyor. İşte bu güç de “Para”.
Yapmamız gereken, bazı ülkeleri yanımıza çekmek, çizdiğimiz hedefe yönelik çalışmalarımıza kapı açılabilmesi için söylemek istediklerimizi onlara söyletmek, olanaklar içinde çok fazla sayıda ses çıkarttırabilmek ve AB’yi can evinden vurmak.
Neresi bu AB’nin can evi?. Demin söylemiştim ya! “Para”.
AB mallarını almamak, devlet ihalelerine AB’li şirketleri sokmak ama ihale vermemek ve benzeri ekonomik ambargo uygulamalarına işlerlik kazandırmak. İşte AB’ye Türkiye’yi ciddi bir şekilde muhatap aldıracak ve yirmi dört buçukuncu AB üyesi olan Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti ile muhatap ettirmeyecek yöntem bu.
Gümrük Birliğinden hemen ve derhal çıkmak gerekiyor. Zaten bu Gümrük Birliğinin Türkiye’ye zararından başka hiçbir faydası yok. AB ile yapılan bu Gümrük Birliğine alternatif olarak, ABD’nin Kuzey Amerika ülkeleri ile yaptığı NAFTA anlaşması tipinde ikili, üçlü, dörtlü anlaşmalar yapmak, Türkiye’nin elini çok daha fazla güçlendirecektir.
Türkiye AB ile yaptığı Gümrük Birliği anlaşmasıyla, AB’nin ortak gümrük politikasını uygulama yükümlülüğü altına girdi ve AB’nin kendi çıkarları doğrultusunda üçüncü ülkelere karşı aldığı dış ticaret kararlarını, Türkiye’nin çıkarlarıyla çelişse dahi uygulama zorunluluğunda kaldı. Mesela Mısır’la veya Pakistan gibi üçüncü ülkelerle yaptığı karşılıklı ticarette, AB Gümrük Birliği nedeni ile hep kaybeden taraf oluyor Türkiye.
Bu nedenle, öncelikle 1995 yılında AB ile yapılan Gümrük Birliği anlaşmasından Türkiye’nin son 11 yılda gördüğü onarılmaz zararlar, AB tarafından tazmin edilmelidir. Sonra da zamanı gelince girmek üzere AB’den kopmak gerekiyor.
Türkiye’nin bileklerinde, anahtarı AB’de olan Gümrük Birliği kelepçesi bulunduğu müddetçe içe dönük veya dışa yönelik, hiç bir politikası başarılı olamaz. Bırakın başarılı olmayı, ağza bile alınmaz.
AB’nin bir tek anladığı sözcük olan “Parasal Güç”e pranga vurduğunuz vakit veya onu gemlediğiniz vakit AB sizi dinlemeye ve dikkate almaya başlar.
Zaten Batı kültüründe “Başkalarına hak vermek” gibi bir kavram yoktur. Bükemediği bileği öpmek kavramı vardır. Şimdilerdeki söylemleri “Haklarını bilenlerle dostça anlaşmalar yaparız”dır.
Bu nedenle, Türkiye AB Gümrük Birliğinden kopmalı, biz Kıbrıs’lı Türkler de tatlı birer hayal olan “Mali Yardım Tüzüğü” ve “Direk Ticaret Tüzüğü” gibi AB kökenli her tür kandırmacalardan ve elma şekerlerinden vazgeçmeliyiz.
Bence, Pakistan Devlet Başkanı Pervez Müşerref tarafından KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat’a yapılan davet pek de tesadüfi değil.
Eğer olaya benim açımdan ve benim penceremden bakarsanız, Pakistan Devlet Başkanı tarafından yapılan bu resmi davet ve 4-6 Eylül 2006 tarihlerinde KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat tarafından İslamabad’a gerçekleştirilen bu resmi ziyaret, ABD tarafından Güney Kıbrıs Rum Yönetimine (GKRY) ve hamisi AB’ye yapılan bir uyarı.
Karanlık işler çeviren Mafia türü çeteler, birilerini uyarmak istediklerinde bir tetikçi gönderirler ve bu tetikçi de söz konusu uyarı yapılacak kişiyi alnından vuracağına ayağından vurur ve mesajı sözel değil sıktığı mermiler ile verir. Burada verilmek istenen mesaj, hem söz konusu kişiye kısa bir an için ölüm korkusunu yaşatmaktır hem de “Ayağını denk al” uyarısını vermektir.
İşte ABD’de, Güney Kıbrıs Rum Yönetimi ve AB’ye adam gönderip canlı mermilerle ilgili kişileri topuklarından vurdurmak yerine, Pakistan Devlet Başkanı Pervez Müşerref tarafından KKTC Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat’a resmi davet yaptırarak, politik kurşunlarla vurduttu.
Tabi sakın sözlerimden Pakistan Devlet Başkanı Pervez Müşerref’in ABD’nin tetikçisi olduğu anlamını çıkarmayın. Bence Pakistan Devlet Başkanı Pervez Müşerref’den davet yapması ricasında bulunulmasının ana nedeni, Pakistan’ın 1974 Barış Harekatı sırasında Türkiye’ye karşılıksız silah ve malzeme yardımında bulunması ve 5 Kasım 1983’te de KKTC kurulduğunda ilk tanıma kararını açıklayan ülke olmasıdır.
Türkiye’ye ve KKTC’ye destek konusunda her zaman öncü olmuş olan Pakistan’ın böylesi bir davet yapması en mantıklı, akla en yakın gelen ve hiç itiraz edilip kınanamayacak bir hareket olacağı için bu ricada bulunuldu.
Şimdi sırada İKÖ üyesi devletler var. ABD’nin yaptığı bu uyarı dikkate alınmazsa, ABD uygun göreceği bir İKÖ üyesi İslam ülkesine, gerek gördüğü zaman aynı davetin yapılması ricasında bulunarak AB’ye ve yirmi dört buçukuncu üyesi GKRY’e sünnetçi korkusu vermeye devam edecek.
Peki burada ne için göz dağı verilmek isteniyor ve amaç ne.
ABD adeta yalnız başına ve sadece İngiltere’nin kısıtlı desteği ile içine düştüğü Irak tuzağında, kağıt üstünde doğru gözüken Büyük Ora Doğu (BOP) projesini planladığı gibi yürütemeyeceğini ve bu işin Türkiyesiz olamayacağını açıkça gördü.
İsrail’in Lübnan’a saldırısı sonrası Orta Doğu’da yaşananlar ise İsrail’in Orta Doğu’da yalnız kaldığını açıkça ortaya koydu.
ABD artık Türkiye’yi görmemezlikten gelemeyeceğini ve Orta Doğu’daki çıkarlarını da Türkiyesiz gerçekleştiremeyeceğini çok iyi anladı.
BM’nin Lübnan’da görevlendireceği Barış gücü içinde Türkiye’nin yer alması, tamamen İsrail’in lehine. Hem Hizbullah’ı, kendisi ile uyum içinde olan ve askeri işbirliği anlaşmaları bulunan Türkiye ile kontrol altında tutacak, hem de olası saldırıların ön tedbirlerini, müttefiki Türkiye ile daha gerçekleşemeden alabilecek. Türkiye Lübnan’da, her iki tarafa da faydalı olabilecek yegane ülke konumunda şu anda.
Türk askerinin Lübnan’da bulunması, İsrail için bulunmaz bir nimet ve fırsat, tabi babalığı ABD için de. Bunun bir adım sonrası İrak, ama şimdi daha sırası değil.
Al-ver’lerin tek taraflı olamayacağı nedeni ile, Türkiye’den Lübnan’a asker göndermesini istemek için, Türkiye’ye ve iktidardakilere bir şeyler kazandırmak gerekmekte.
Nedir Türkiye’nin zayıf karnı ve politik konjonktür. AB müzakereleri, Kıbrıs ve Mart 2007 Cumhurbaşkanlığı ile Ekim 2007 Milletvekilliği seçimleri.
Türkiye’nin AB ilerlemesine ilişkin Hollandalı AP Milletvekili ve Türkiye Raportörü Kamiel Eurlings tarafından hazırlanan ve Avrupa Parlamentosu Dış İlişkiler Komitesi’nde kabul edilen rapor yenilir, yutulur cinsten değil. Komisyon adeta “Ben müzakereleri koparmak için Türkiye’ye olmayacak koşullar koyayım, ben bu işten vazgeçtim diyeceğim yerde Türkiye vazgeçsin, ben de itibarımı koruyayım” demeye getiriyor.
GKRY Dış İşleri bakanı Lillikas’ın da hayallere kapılıp, Türkiye-AB müzakerelerinde Limanlar açılmazsa VETO hakkımızı kullanırız tehdidi ise “Olmayacak Duaya Amin” horozlanması. GKRY kendisini açıkça nimetten sayıyor.
İşte Pakistan tarafından yapılan davet, her ikisine de yani AB’ye de, GKRY’ne de sıkılan birer topuk kurşunu. ABD, açıkça hem AB’ye hem de AB’nin buçuk üyesi GKRY’ye “Vazgeçin Türkiye’den olmayacak şeyler istemeye. Limanlar işini de çok ciddiye almayın. Tanıtırım KKTC’yi, siz de havanızı alırsınız” demeye getiriyor.
Tabi buna Cumhurbaşkanı Mehmet Ali Talat’ın da fikren hazır olması gerekiyor. Maalesef Cumhurbaşkanı M. A. Talat’ın saati 24 Nisan 2004’de durmuş. Talat için varsa da yoksa da “İki Kurucu Devlet ve Federasyon”. Hala daha Rumlarla beraber yaşayabileceğimiz düşüncesinde.
