You are now reading my maiden article in this very fresh column of Cyprus News, titled “ATUN FACTOR”.
Most probably you’ll be wondering “who’s this guy” and what would be the contents of his column.
Actually I am a Turkish Cypriot and an academician with a very interesting background. Well educated in US universities and elected as a Member of Parliament, representing the constituency of Famagusta in the National Assembly as young as in the age of 26.
Of course, after entering the politics at so young age, I just couldn’t escape from it, nor the politics could kick me out. Political experience as a parliamentarian, turned out to be a further postgradu-ate study for me, later in my life.
In depth knowledge of the Cyprus history, especially the grave period stretching from 1955 to 1974, on top of my engineering educa-tion, backed up by the thirty years of political experience, opened fur-ther doors like the head of Cyprus Turkish delegation during UN’s An-nan Plan negotiations in Cyprus, advisor to deputy Prime Minister, the membership to the Board of the International Scientific Academy and many more alike.
I have been writing political articles and commentaries in various local, Turkish and international newspapers in Turkish and English language, since 2003 and now they are well above 1000, in number.
You’ll be reading non aligned, non committed, non attached crys-tal clear commentaries, observations, opinions, thoughts and forecasts on Cyprus issue, political history of Cyprus, EU-Turkey accession ne-gotiations and realities behind the political curtains of Cyprus, Brus-sels and Ankara triangle.
In August 1960 a partnership state between Turkish and Greek Cypriots was set up in accordance with the international agreements signed by the Turkish Cypriot and Greek Cypriot sides, as well as the Turkish, Greek and British governments.
However, in 1963, only three and a half years later, the Turkish Cypriots were ousted by brutal force from all organs of this infant re-public by their Greek Cypriot partners in clear breach of the founding agreements, treaties and the Constitution.
The claim thereafter put forth by the Greek Cypriots to represent the “Republic of Cyprus” has been illegal, and has not been recognized by Turkey.
Then a grave period, stretching from 1963 to 1974, took place on the island; a time that was more than a nightmare for Turkish Cypriots.
The 1974 operation by Greece to annex the island, in contraven-tion of Cyprus Treaty of Guarantee, dated 16 Aug 1960, Article II, through a coup attempt, was blocked by Turkey, in accordance with the aforementioned 1960 Treaty of Guarantee.
Consequently, Turkish Cypriots set up their own republic, while continuing the search for reconciliation.
The decision of the EU to start negotiations with the Greek Cy-priot administration for the accession of “Cyprus,” without the consent of Turkish Cypriots and in disregard of the negotiations under the auspices of the UN secretary-general, further complicated the situation.
Despite the absence of a settlement, the European Council in Copenhagen approved the EU membership of “Cyprus,” based on the unilateral application of the Greek Cypriot administration.
Turkey and the Turkish Republic of Northern Cyprus (KKTC) ar-gued that the Greek Cypriot side had no authority to negotiate on be-half of the whole island and that this accession would be in contraven-tion of the relevant provisions of the 1959-1960 treaties on Cyprus, and thus constituted a violation of international law.
The said treaties prohibit Cyprus from joining any international organization of which both Turkey and Greece are not members.
Cyprus is the home of two nations and there exist two democrat-ically organized states in the island.
The Turkish side always supported the efforts carried out under the good offices mission of the UN secretary-general towards finding a just and viable settlement to the Cyprus issue.
However, the Greek Cypriot side rejected the 1985-86 draft framework agreements, the UN sponsored set of ideas of 1992, the package of confidence building measures of 1994 and more recently the comprehensive settlement of the Cyprus problem, the Annan plan, in April 2004.
Turkey and the KKTC have always believed that only a sincere and constructive approach, which also takes into account the vital interests of the both sides, could produce a just, lasting and viable settlement in Cyprus.
With this understanding toward the end of 2003 the Turkish side took yet another initiative to re-launch the negotiation process.
The Annan plan was the result of this initiative and was put to separate and simultaneous referenda on April 24 in both parts of the island.
The Greek Cypriot people and the Turkish Cypriot people have thus exercised their inherent constituent powers.
While the Greek Cypriots overwhelmingly rejected it (75.83 per-cent against), the Turkish Cypriot people approved the settlement plan by a clear majority (64.91 percent in favor), despite the significant sa-crifices that it entailed for them.
Greek Cypriot leader Mr. Tassos Papadopoulos delivered a tele-vised speech, several hours before the referenda, urging his people to cast a resounding “no” to the plan.
The leaders of the Greek Cypriots not only opposed the plan, but at the same time conducted a very strong and active state-run “no” campaign.
Thus against the repeated calls of the international community, the Greek Cypriot people were directed to a “no” vote by their leaders.
It has been now three years since the referenda, a new situation had arisen in the island.
It has been once again confirmed that the Greek Cypriots have no authority to represent the whole of Cyprus or the Turkish Cypriots and they have no intentions for a fair-minded and sustainable agreement to settle the Cyprus dispute, once and for all.
Consequently, partition now seems to be the best solution for the island, as belief also held by 28 percent of the Greek Cypriots, accord-ing to the public poll held in southern Cyprus by Noverna during the last weeks of March 2007. This figure is now around 65 percent in the North.
Between March 2003 and April 24, 2004, Turkish Cypriots were systematically kept under a heavy bombardment of propaganda and brainwashing.
Also during this period, Turkish Cypriots were consistently de-ceived with “Euro showers” — huge grants to NGOs with pseudo-promises such as, “If you vote yes, the embargoes will be lifted.” As a result a 65 percent majority voted “yes” in the April 24 Annan plan referendum. Naturally the manipulations were over the next day.
At this time a new concept known as “manufacturing public per-ception” was carried into effect by acknowledging communal weak points and ruthlessly brainwashing Turkish Cypriots.
Close your eyes for a moment and recall rallies, the popping-up of pseudo-political parties, broadcasts on the local TV stations and full-color editions of some of the local newspapers during that spell.
Remember what a big setup was it and how the Turkish Cypriots were baited and you will think it is unbelievable.
When a 75 percent majority of Greek Cypriots voted “no” in the referendum, the spell was broken and the anger shifted toward them.
Right after the referenda, in as little as 48 hours, there was a bonus for the 65 percent majority “yes” vote of Turkish Cypriots. You may even call it blood money, but the European Council concluded with the direct trade and financial aid regulations. In other words the majority vote on the part of Turkish Cypriots was paid back with these regulations.
Similar to usual practice after the accession of Greek Cypriots in-to the EU, both regulations were put to death by these people only four days later on May 1, 2004.
Now the EU, or to be more precise EU term president Germany, has revalued one of these regulations only three weeks before delivering the leadership to Portugal, quoting a new price.
According to this new quote, Turkish Cypriots will be granted the direct trade regulation when Turkey fulfills her obligation of officially recognizing the Greek Cypriot administration mentioned in the acces-sion frameworks talks dated Oct. 3, 2005.
Stated briefly, Turkey should recognize the Greek Cypriot admin-istration and, in return, the EU will allow Turkish Cypriots the right to direct trade (of course with them only, not the whole of the world).
Turkish Cypriot merchandise will then be exported from the port of Famagusta, which is currently not recognized as an international sea port. For the internationalization of this port, the ghost town Varosha will be handed to Greek Cypriots.
This is the proposal thought up by German politicians as a final solution to the direct trade affair.
As if this solution was logical and equitable, German Foreign Mi-nister Frank-Walter Steinmeier made the proposal to Turkish Foreign Minister Abdullah Gül during the recent Turkey-EU Troika meeting in Ankara as discussions were being held on the Cyprus dispute.
When this new proposal is read carefully, it can be clearly seen that it is not an uplifting of all embargoes, but simply a means for direct trade at an expensive price. Even if the proposal were agreed upon, the unjust political, economic, cultural, social, sporting and trade embargoes will still be standing firm, waiting to exact another unjust and heavy payment for their lifting.
The cost of direct trade will be the handing over of Varosha, the Greek quarter of Famagusta, to Greek Cypriots. Legally this place is owned by the Abdullah Pasha and the Lala Moustapha Pasha founda-tions and has been since the recognition of the Republic of Cyprus that was later occupied by Greek Cypriots on Dec. 21, 1963.
In reality this cost has already been paid and will be paid again in the future as it is the same “monkey business” staged on Crete 150 years ago. This time, however, it will not be the same.
Mart 2003 tarihinden itibaren korkunç bir propaganda ve beyin yıkama operasyonuna tutulan Kıbrıs Türk halkı, akıtılan milyonlarca euro para, sağlanan menfaatler, bazı STÖ’lere dağıtılan hibeler ve verilen sahte vaatlerle aklı çelinerek 24 Nisan 2004 tarihindeki Annan Planı referandumunda %65 oy oranı ile “Evet” demişti.
O dönemde, Kıbrıs Türk halkı üzerinde, adına “Manufacturing Public Perception”, yani Türkçesi ile “Toplum Algılaması Üretmek” metodu ile, acımasızca bir beyin yıkama yöntemi uygulandı ve insanoğlunun zayıf tarafları dikkate alınarak, algılama teknikleri en iyi şekilde kullanıldı. Medyanın da yardımı ile yapay beyin yanılgıları yaratılarak Annan Planı açıkça Kıbrıs’lı Türklere gayet güzel bir şekilde pazarlandı.
Şimdi gözünüzü kapayın ve Mart 2003 den sonra KKTC’de olanları, yapılanları, mitingleri, KTTO seçimlerini, kurulan siyasi partileri, Annan Planını kayıtsız şartsız destekleyen görsel ve yazılı medya kuruluşlarını, onların yayınlarını iyice hatırlayın ve gözünüzün önüne getirin.
Ne tezgah kurulmuştu ve insanımız nasıl gaza getirilmişti ama. İnanılır gibi değil.
24 Nisan 2004 tarihindeki Annan Planı referandumunda Rumlar %75 oranı ile “Hayır” deyince büyü bozuldu ve şimşekler Rumların üzerine çevrildi.
Hemen arkasından, daha aradan 2 gün bile geçmeden, Türklerin verdiği %65 oranındaki “Evet”lerin karşılığı olarak, buna bir yerde diyet borcu da diyebilirsiniz, Avrupa Komisyonu 26 Nisan 2004 tarihli Mali Yardım ve Direk Ticaret Tüzüklerini çıkardı.
Yani, Kıbrıs’lı Türklerin verdikleri %65 oranındaki “Evet”lerin karşılığı bu Tüzüklerle ödenmiş oldu.
Veya olaya öbür açıdan bakarsanız, Kıbrıs’lı Türkler, Mali Yardım ve Direk Ticaret Tüzüklerinin ücretini, verdikleri %65 “Evet” oyları ile peşin olarak ödediler.
Tabi Rumlar, söz konusu Tüzüklerin yayınlanmasından 4 gün sonra AB’ye tam üye olunca, işler bozuldu ve Rumların koydukları feliklerle bu Tüzükler çalışamaz hale getirildi.
Şimdi AB, daha doğrusu 3 hafta sonra Dönem Başkanlığı bitecek olan Almanya, bu Tüzüklerden bir tanesine bir bedel biçti.
Almanya’nın kendi kafasındaki plana göre, 3 Ekim 2005 tarihli AB-Türkiye Katılım Ortaklığı Müzakere Çerçeve belgesinde yer alan, Türkiye’nin Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti’ni tanıması yükümlülüğünü, Türkiye yerine getirdiği vakit, Kıbrıslı Türklerin de AB ile Doğrudan Ticaret yapabilmesi onaylanacak.
Yani işin özeti, Türkiye Kıbrıs (Rum) Cumhuriyetini tanıyacak, AB’de Kıbrıs’lı Türklerin sadece AB ile ticaret yapmasına izin verecek.
Bu ticaret Mağusa limanından yapılacak, Mağusa Limanının da açılması için Maraş Rumlara iade edilecek.
İşte Almanya’nın kafasındaki Direk Ticaret sorununa yönelik çözümün özeti bu.
Üstelik bir de, sanki çok mantıklı ve adaletli imiş gibi, Ankara’da yapılan Türkiye-AB Troykası toplantısında bu plan, Almanya Dışişleri Bakanı Frank Walter Steinmeier tarafından dile getirildi ve Kıbrıs konusu görüşülürken Dış İşleri Bakanı Abdullah Gül’e resmen iletildi.
Dikkat ederseniz bu çözümde, ambargoların tümden kaldırılması gibi bir kavram da yok. Sadece AB ile direkt ticaret var. Bu plan kabul edilse bile, ekonomik, siyasal, kültürel, sportif, ulaşım ve diğer tüm benzeri ambargolar kalkmayacak ve aynı ağırlıkta devam edecek.
Sadece AB ile Direk Ticaret yapabilmenin bedeli, Abdullah Paşa ve Lala Mustafa Paşa Vakıflarının öz be öz malı olan Maraş’ın Rumlara iadesi ve Türkiye’nin Kıbrıs (Rum) Cumhuriyeti’ni tanıması olacak. Yeme de yanında yat böyle uzlaşma teklifinin.
Gerçekte bu bedel, sanki daha evvel ödenmemiş gibi, bir daha ödenecek, sonra aynen Girit’te olduğu gibi bir vesile ile gene ödenecek. Sonra da yavaş yavaş bu adada bedel ödeyecek birilerini bulmanın mümkün olamayacağı aşamaya gelinecek.
Türkiye ile ABD’nin çıkarlarının ayrıldığı yer Kuzey Irak’tır. Ve bu durakta Türkiye önemli bir kararın eşiğindedir.
PROF. DR. ATA ATUN (*)
Türkiye’de gün be gün değişen politik gelişmeler ve yaklaşan seçimlere yönelik gelişen siyasi olaylar dünya kamuoyunda ve medyasında birincil haber olarak başa oynuyor. TV’lerde hangi ülke olursa olsun Türkiye ilk üç haberin içinde, basında illaki ön sayfada, hatta bazen manşetlerde bile yerini alıyor.
Türkiye’nin son yıllarda gösterdiği performans dış dünyanın Türkiye ile ilgilenmesine yol açıyor. Türkiye, dünyanın ve dünya medyasının çok yakından izlediği bir ülke konumunda artık.
Peki niye bu ilgi Türkiye’ye de başka bir ülkeye değil. Bunun ana nedeni Türkiye’nin bir çok tabuları yıkarak dışa, yani dünyanın dört bir köşesine açılması. Türkiye dünyayı açılırken ve bir çok sınırlardan içeri girerken, dünya da Türkiye’nin kapılarını açarak içeri adımını attı.
RUSYA’DAN TÜRKİYE’YE
Tüm bunlara ilaveten bir de izlediği politikalar da dikkatlerin bu tarafa çevrilmesine yol açıyor. AB ile üyelik sürecindeki gelişmeler, Yunanlıların ve Kıbrıs’lı Rumların tüm fesatlıklarına ve kendi çıkarları uğruna AB’yi kullanma stratejilerine rağmen Türkiye’nin izlediği “görüşmelere devam” politikası Avrupalıların dikkatlerini Türkiye’ye çevirmesine yol açtı.
AB içinde Türkiye’nin üyeliğine karşı çıkanlar kadar Türkiye’yi üye görmek isteyenlere ilaveten İslam ülkeleri de Türkiye’nin ne yaptığını, ne tarafa gitmekte olduğunu öğrenmek istiyor. Onlar bize kendi açılarından bakarken biz onlara nasıl bakıyoruz. Daha doğrusu Türkiye içinde esen politik fırtınalar nedeni ile biz onlara yeterince bakabiliyor muyuz?
Arka ve ön bahçemizde esen fırtınalardan haberimiz var mı bu günlerde. Mesela ön bahçemizde Rusya Devlet Başkanı Putin’in ve İngiltere Başbakanı Blair’in büyük bir olasılıkla, çok yakında görevlerinden ayrılmak zorunda kalacaklarını biliyor muyuz?
Aslında her ikisi de Türkiye’nin dostları.
Biri AB içinde, diğeri de AB dışında Türkiye’ye destek veriyorlar ve Türkiye’yi yanlarında görmek istiyorlar. Vladimir Putin, Rus Parlamentosu’nda yani kısa ismi ile Duma’da, Nisan’ın üçüncü haftasında son kez cumhurbaşkanı sıfatı ile “Ulusa sesleniş” konuşması yaptı.
Konuşmasında Rusya’nın Avrupa Konvansiyonel Kuvvetler Anlaşması’nı askıya alacağını söylerken, ABD’nin Doğu Avrupa’ya füze kalkanı yerleştirme planını kabul etmediğini belirtti. Türkiye’ye de seslenerek, Rusya’da yabancı evliliklerde başı çeken Türkiye’dir ve Rus halkının Türklere sempatisi bulunmaktadır. Bırak AB’yi gel biz seninle beraber bir “Rus-Türk-Avrasya Birlik”i kuralım çağrısı yaptı. Rus strateji uzmanlarının Putin’e verdiği raporda “Yıllar önce 70 milyonluk Türkiye, AB’ye üye olmak istediğini ilan etti. Ancak son yıllarda Avrupa Birliği ülkelerinin büyük çoğunluğunun bu dev Müslüman devleti aralarında görmek istemediği havası hakim olmaya başladı. ABD’nin Irak’ta yaptıkları ve ülkede İslamcılığın yükselişiyle birlikte artan Amerika karşıtı hava, Türk dış politikasının rotasının yavaş yavaş düzelmesi için zemin oluşturuyor. Yalıtma ve karışmama stratejisi artık geçmişte kaldı. Rus-Türk-Avrasya birliği gelecekte hem eski Sovyet bölgesinde, hem de Büyük Yakın Doğu bölgesinde güçlenebilir” diye yazınca, Putin yüzünü Türkiye’ye döndü.
VE SURİYE İLE IRAK
Suriye ile ilişkiler ne kadar düzelmiş ve iyi gidiyor gözüküyorsa, İrak’la da o kadar ters gidiyor.
Kürtler, hiçbir çıkarlarının olmadığı Birinci Dünya Savaşı’na katıldılar ve sonucunda büyük can ve mal kaybı verdiler. Kürtler, hep büyük devletlere bel bağlayarak davalarının çekişmelerde koz olarak kullanılmasına izin verdiler, oyun bitince de mutfağa başları eğik geri döndüler.
Düşledikleri “Kürdistan” devletinin kurulacağı vaadinde bulunan herkese kandılar. Oysa bölge iyice incelenirse, böyle bir düşün mevcut uluslararası koşullar altında gerçekleşmesinin olanaksız olduğu görülür. Coğrafya onları, bölgenin dört güçlü devleti olan Türkiye, İran, Irak ve Suriye arasında, hiçbir çıkışı olmayan kapalı bir toprak üzerine yerleştirmiştir. Bu ülkelerin hiçbiri, üzerinde Kürdistan devleti kurulsun diye bir karış topraklarının koparılmasına asla izin vermezler, veremezler.
Irak’ın kuzeyi ile Türkiye’nin güneyi arasındaki sınır bölgesi, Ankara ve Irak Kürdistanı denilen Kürt yönetiminin karşılıklı tehditlerin ateşi altında daha fazla ısınmaya ve tırmanmaya aday ve bu yaz içine de sıcak bölgesel çatışmalara gebe gözüküyor. Sınırda durumun birden alevlenmesi, sadece yasa dışı PKK militanlarının izini sürmek için Kuzey Irak’ta ansızın yapılan Türk askeri operasyonlarına karşı Irak Kürtlerinin, maksatlı olarak Türkiye Kürtlerini Ankara’ya karşı kışkırtma tehdidi, sadece Irak’ın federal çatı altında bölünmesine yol açacaktır. Türk Genelkurmayı, Kuzey Irak’ı ele geçirme kararını fiilen almış olup, 1974 Barış Harekâtı deneyimi ile bir harekât için eksiklerini gidermiş, hazırlıklarını tamamlamış ve aksamasız lojistik destek planlarını bitirmiştir. Asker artık hükümetin siyasi kararını beklemektedir.
İşte tam bu noktada, Amerika ve Türkiye’nin çıkarlarının, Afganistan ve Kosova’da birleşirken, İrak’ta ters düştüğü görülmektedir. İç siyaset ile dış siyasetin hiç aksamadan beraber götürülmesi gerekmektedir. Dış siyasette bazen en küçük bir tereddüt veya çekimserlik, büyük kayıplara neden olabilmektedir. Dünya tarihi bunun örnekleri ile doludur. Arka bahçeye dikkat.
* Yakındoğu Üniversitesi Öğretim Üyesi
