Soon after the April 24, 2004 referenda held in Cyprus, members of the European Parliament warmly welcomed the decision by the EU Council to finally adopt a financial aid package for the Turkish Cypriot community, as repeatedly called for by the European Parliament. The council decision was seen as a first encouraging step to move toward adoption of the direct trade package in order to fulfill the remaining commitments made by the EU to the Turkish Cypriot community. The “high-level contact group” was set up to “strengthen relations with the Cypriot community in the northern part of the island” and “to establish contact with the political representatives of the northern part of the island, elected representatives and representatives of civil society in the broadest sense of the term.”
The aim was rather “to put an end to the isolation of the Turkish Cypriot community and to facilitate the reunification of Cyprus,” as was laid out in the council conclusions of April 26, 2004.
The initial members of this contact group consisted of Francoise Grossetête (EPP-DE, FR), coordinator; Mechthild Rothe (PES, DE), deputy coordinator; Karin Resetarits (ALDE, AT); Cem Özdemir (Greens/EFA, DE); Francis Wurtz (EUL/NGL, FR); Sean O’Neachtain (UENS, IRL); and Ryszard Czarnecki (NI, PL).
LAOS (Popular Orthodox Rally) chairman and the European Par-liament deputy for Greece Georgios Karacaferis went into this group with a deliberate mission to paralyze or to block any constructive at-tempts toward Turkish Cypriots.
Three members of this group, including the coordinator, have hostile feelings toward the Turkish people, irrespective of their back-ground. It makes no difference for these members whether these are Turkish Cypriots or Turks of mainland Turkey. Their motto is “No ben-efit to any human being of Turkish origin.”
They come to Cyprus only to enjoy the benefits of a first class trip, enjoy the sunny days they spend on the island, eat the best food, stay in first class hotels and ride around in limousines.
Since their first visit to the island in March 2006, they have not caused anything to change. The political conditions, embargoes, isola-tion, direct trade regulations and the financial aid regulation are the same as the first day of their visit.
The European Commission’s 2007 progress report released on Nov. 6, relating to Turkey’s EU accession process, is envenomed by the Greek Cypriots and nothing against this report is heard from this group. The report, which appears totally Greek sided, refers to Turkey’s continual refusal to open its ports and airports to Greek Cypriot trade but has no lines mentioning the unjust political, economic, cultural, social, sporting and trade embargoes that still stand firm irrespective of the “Direct Trade and Financial Aid Regulations” of the EU dated April 26, 2004, and the commitments made after the “yes” votes of the Turkish Cypriots in the referendum on the Annan plan of 2004.
Lack of fulfillment of the promises to lift the embargos has created distrust of the EU by the Turkish Cypriots and Turkish people as well as by the Turkish Cypriot and Turkish politicians. The high-level contact group has already traveled to Cyprus four times to meet with roughly the same people and say roughly the same things without any results following their conversations. The constitution of the group does not allow either a political follow-up or political decisions. Given this, the group is no longer the appropriate instrument for the European Parliament to effectively deal with the Cyprus issue.
The European Commission’s 2007 Progress Report relating to Turkey’s EU accession process, released on Nov. 6, seems to have been envenomed by Greek Cypriots and under the shadow of the Greek world; the Hellenic peoples, both Greek Cyprus and Greece.
A draft released on Oct. 26, did not mention anything about the July 8 Gambari implications.
The Greek Cypriot commissioner had to cancel a trip to the US and return to Brussels to join the meeting of EU commissioners held the following week. His first target was to — one way or another — im-pose the July 8 Gambari implications onto the report and the commis-sion into corroboration, hiding behind his partnership rights.
His second target was to bridge a connection between the July 8 Gambari Implications and the Additional Protocol of the 1964 Ankara Agreement, which is a big headache for the EU.
The EU member states finally realized they were being misled by the Greek Cypriots and that it was a big mistake to let the Greek Cy-priot state to enter the European Union before solving the 44-year dis-pute over the island — which was initiated by the Greek Cypriots on Dec. 21, 1963, known in Cypriot history as “Bloody Christmas.”
As the result of the strong opposition of the Greek Cypriot com-missioner during the meetings regarding the Cyprus issue and the Additional Protocol, eight of 35 negotiation chapters were suspended and the commission was once again forced to put emphasis on the implementation of the Additional Protocol for Greek Cyprus.
Turkey has become fed up with the crises brought about through the candidacy process, such as the suspension of eight negotiation chapters after Turkey refused to open its ports and harbors to Greek Cyprus.
It is unfair that the report, which seems completely Greek-sided, mentions and refers to Turkey’s continued refusal to open its ports and airspace to Greek Cypriot trade, but does not mention the unjust political, economic, cultural, social, sporting and trade embargos which still stand firm irrespective of the EU “Direct Trade and Financial Aid Regulations” dated April 26, 2004 and the commitments made after the “yes” votes cast by Turkish Cypriots in the Annan plan referendum on April 24, 2004.
Greeks hold the advantage when one takes into consideration Turkey’s difficult negotiations with the EU. The submission of unac-ceptable proposals to the Turkish side by the Greek Cypriots has be-come common practice.
The lack of fulfillment of promises to lift the embargos has created distrust of the EU by the Turkish Cypriots and the Turkish people, as well as by the Turkish Cypriot and Turkish politicians.
It is obvious that Cyprus, one way or another, will remain a huge obstacle in Turkey’s accession talks.
With regard to Cyprus, the commission and the EU as a whole should not have any illusions that anything will change soon. The re-port criticizes Turkey’s continual refusal to open its ports and airspace to Greek Cypriot trade but it is highly unlikely that Turkey will change its position until the EU honors the commitments it made to Turkish Cypriots in 2004 to ease the isolation.
For the past couple of decades Turkish Cypriots have been asked to believe that Greek Cypriots have changed, but they see no evidence of that. From Dec. 22, 1963 to July 20, 1974 — 11 long years — Turkish Cypriots were confined to an “open-air prison” by the Greek Cyprus government headed by Makarios: they were not allowed freedom of movement, property or education rights or the right to a normal life. No jobs, no money, no medicine, no milk, no water and no future. And now the unjust embargos held against Turkish Cypriots since 1974 still stand firm.
This creates tension and animosity and is clear evidence that the Greek Cypriots have no genuine wish for reconciliation with Turkish Cypriots. Moreover, their embargo has no authority under Chapter VII of the UN Charter.
It is evident from the actions and remarks of the Greek Cypriots that they would not accept a settlement model based on the sharing of power with the Turkish Cypriots, despite calls from the UN secretary-general, the EU and the international community.
Greek Cypriots are hiding behind the Gambari implications, to stretch the negotiations concerning the Cyprus issue to a date which seems to be decades away.
The commission should write a similar report on the progress made by the EU towards Turkey’s EU accession process, commitments given to Turkish Cypriots and the unjust embargos imposed on them.
It seems that EU can no longer be a fair and objective arbitrator in the Cyprus standoff, after incorporating Greek Cyprus in May 2004 and forcibly becoming a one-sided party to the problem.
It is a crystal-clear fact on the island of Cyprus that there have been “two peoples and two religions” for the past half of a millennium. In addition to this, “two states and two governments” have existed for the past half century, since Dec. 21, 1963. On Dec. 21, 1963, Makarios unleashed his secretly formed armed forces against the Turkish people. Greece was hand in glove with Archbishop Makarios III in this new conspiracy to destroy the Republic of Cyprus.
Christmas of 1963 saw a Greek Cypriot militia attack Turkish Cypriot communities across the island, killing many men, women and children.
This atrocious night is known as “Bloody Christmas” in Turkish Cypriot history, and over 600 innocent Turkish Cypriot men, women and children were ruthlessly slaughtered in one single night.
Around 270 mosques, shrines and other places of worship were desecrated. The constitution became unworkable because of the refusal on the part of the Greek Cypriots to fulfill the obligations to which they had agreed.
From Dec. 22, 1963 to July 20, 1974 — 11 long years, called the “Dark Era” in Turkish Cypriot history — Turkish Cypriots were confined to an “open-air prison” by the Greek Cypriot government headed by Archbishop Makarios III: They were not allowed freedom of movement, property or education rights or the right to a normal life. No jobs, no money, no medicine, no milk, no water and no future.
During these dark ages, Turkish Cypriots formed their own ad-ministration under the leadership of Dr. Fazil Küçük and Rauf R. Denktaş.
The bi-national republic that was envisioned by past treaties ceased to exist after December 1963. The Greek Cypriot wing of the “partnership” state took over the title “Government of Cyprus” and the Turkish Cypriots, who had never accepted the seizure of power, set up a Turkish administration to run their own affairs.
The UN Peacekeeping Force in Cyprus (UNFICYP), with the mis-sion of bringing peace to the island, was sent to the island in March 1964.
They could not stop the clashes, and inhumane Greek attacks on Turkish Cypriots continued. Some 20,000 Greek troops arrived on Cyprus clandestinely to back up the Greek National Guards in their mission to massacre the Turkish Cypriots.
The goal of the Greek Cypriot leadership under Makarios was to force all Turkish Cypriots off the island, either by brute force or by the implementation of inhumane living conditions.
But Makarios’ pace of ethnic cleansing of Turkish Cypriots was not fast enough for the junta generals in Greece, and this led to the Greek Cypriot National Guards overthrowing Makarios in a coup d’etat on July 15, 1974, under the command of Greek officers and with the support of Greek troops from Greece.
F
rom this point on, things changed dramatically on the island. Turkey had to intervene to save the lives of Turkish Cypriots since the speed of the genocide would have accelerated after the declaration of the “Cyprus Hellenic Republic” on July 16, 1974, by notorious human butcher and right-wing Greek operative Nicos Sampson, installed by the Greek junta as president of the unilaterally declared new republic.
After four days, on July 20, 1974, the Turkish Armed Forces (TSK) stepped in to save the lives of the Turkish Cypriots.
Since the Turkish military intervention, no clashes between the two peoples of Cyprus have occurred and there is a very high probabil-ity that they won’t as long as the TSK stays in the north. Or in other words until the Greek Cypriots dare to attack Turkish Cypriots again as they did during the Dark Era, 1964 to 1974.
The “two democracies, two states, two languages and two reli-gions” reality on the island was officially mentioned by Turkish Presi-dent Abdullah Gül on Sept. 18, 2007 during his very first trip abroad since taking office, to the Turkish Republic of Northern Cyprus (TCKK). He has called on the international community to take this into account.
It is a crystal-clear fact on the island that “two democracies, two states, two languages and two religions” coexist. A sustainable solution has to be built on this reality.
6 Kasım Salı günü açıklanan AB-Türkiye İlerleme Raporunun 26 Ekimde yayınlanan taslağından, Salı günü yayınlanan son şeklini alışına kadar geçen süreç, bize örnek alınması gereken büyük dersler vermektedir.
Rumlar, tüm olumsuzluklara karşı bıkmadan ve usanmadan çalışarak ve önlerine çıkan engellere aldırmayıp gece gündüz uğraşı vererek, gerekirse gezilerini bile iptal ederek istedikleri maddeleri bu rapora koydurdular ve hoşlanmadıkları maddeleri de rapordan çıkarttırdılar. Hiçbir karşı koyuma, itirazlara ve protestolara aldırmadılar ve isteklerinin rapora konması konusunda da hiçbir taviz vermediler.
AB Genişleme Müdürlüğü tarafından hazırlanan ve 26 Ekimde açıklanan taslak 8 Temmuz anlaşmasında değinmemekteydi ve sadece BM Genel Sekreteri’nin bizzat açıkladığı tezleri not etmekteydi.
Taslak yayınlanır yayınlanmaz, Rumlar, Kıbrıs konusunun güncelliğini sürdürmesi ve konunun ciddiyet kazanması amacı ile AB’yi kullanmak yönündeki planlarını bir defa daha uygulamaya koydular.
Türkiye’den şantaj karşılığı tavizler koparmak ve kazanımlar elde etmek maksadı ile 8 Temmuz sürecini ve Türkiye’nin Ankara Anlaşmasının Ek protokolünü uygulamaya koymaması durumunda yani limanlarını Kıbrıs Rum gemi ve uçaklarına açmaması halinde, dondurulan sekiz başlığın açılmayacağı konusundaki Konsey kararını rapora ekletmek çabası içine girdiler.
Kıbrıslı Rum AB Komiseri Markos Kiprianu raporun taslak ve şekillendirilme aşamasından kesin halini alana kadar adeta çalışma kampına girdi ve neredeyse ofisini hiç terk etmedi. Sırf bu nedenle de ABD ziyaretini yarıda keserek geçen Salı günkü kritik komiserler toplantısına katılmak üzere Brüksel’e geri döndü.
Markos Kiprianu, arkasına Fransız meslektaşı Zak Baro’nun ve Yunanlı meslektaşı Stavros Dimas’n da desteğini alarak kelimenin tam manası ile bir mücadele savaşı başlattı. Alman AB Komiseri Günter Verheugen’in ve İngiliz meslektaşı Peter Mandelson’un yoğun tepkisine ve Türkiye’nin de protestolarına rağmen İlerleme Raporu metninde, 8 Temmuz “Anlaşması”na atıfta bulunulmasını ve bunu Türkiye’yle ilişkilendirilmesini başardı.
Taslak hazırlanırken ve yayınlandıktan sonra Günter Verheugen ve Peter Mandelson’un, “Türkiye Kıbrıs’ın tutsağı kılınamaz” sözleri ile 8 Temmuz Anlaşması’nın metne girmemesi için bir ortam yaratması, Komisyon Başkanı Jose Manuel Barroso’nun da bu girişime destek vermesi, gerçekte AB’nin Kıbrıs konusunda Rum tezini artık benimsemediğini ve Türkiye’den de vazgeçmek istemediğini göstermektedir.
Markos Kiprianu’nun, boyuna posuna bakmadan, şiddetli bir üslupla Verheugen ile Mandelson’un önerilerine karşı çıkması, 8 Temmuz Gambari Sürecini de Türkiye’nin yükümlülükleriyle ilişkilendirip, yasaları öne sürerek Komisyon’un sorumluluklarına işaret etmesi ve Komisyon’un 8 Temmuz’u ve Türk yükümlüklerini görmezden gelen bir rapor yayımlamasının mümkün olamayacağını vurgulaması, AB içinde Rumların üyelik haklarının arkasına saklanarak nasıl bir ur haline geldiklerini gözler önüne sermiştir.
Açıklanan AB-Türkiye İlerleme raporunun Kıbrıs ile ilgili olan kısımları, AB Konsey’inin aldığı karar doğrultusunda yani Türkiye’nin Ankara Anlaşmasının Ek protokolünü uygulamaya koymadan ve bunun sonucu olarak da Türkiye’nin hava ve deniz limanlarının Rum hava ve deniz taşıtlarına açmadan, Gümrük Birliği ile ilişkili 8 başlığın açılmamasına ve diğer açılan başlıkların da geçici olarak kapatılmamasına atıfta bulunurken ve ancak Komisyonunun 2006, 2007 ve 2008 yıllarında bu konuda vereceği olumlu rapora göre bu kararın değişebileceğine değinirken, Güney Kıbrıs Rum Yönetiminin yıllardır Kıbrıslı Türklere uyguladığı “Siyasi, Ekonomik, Kültürel, Sportif, Akademik, Ticari ve Ulaşım ambargoları”ndan hiç bahsetmemektedir.
Aynı şekilde Rapor, Komisyon’un kendi yapmış olduğu “Direk Ticaret Tüzüğü ile Mali Yardım Tüzüklerinin Rumlar tarafından tüzüklere konan takozlar nedeni ile işletilmemesinden ve bu nedenle de AB’nin yükümlülüklerini yerine getirmemiş olmasından da hiç bahsetmemektedir.
AB-Türkiye İlerleme Raporunu hazırlayan AB Genişleme Müdürlüğünün ve ilgili Komisyon’un Kıbrıs ile ilgili konularda Rum baskısı ve propagandası altında kaldığı ve Kıbrıs konusu hakkında büyük bir yanılgı ve bilgisizlik içinde olduğu ortaya çıkmıştır.
Bu durumu değiştirmenin ve AB içinde Rumlarla komple ve eksiksiz bir ekiple mücadele etmenin zamanı gelmiş, AB’nin, Brüksel ve Strazburg merkezleri içinde bir şekilde veya yöntemle “KKTC çalışma ve irtibat ofisi” açılması artık şart olmuştur. KKTC’yi seven, inanan ve benimseyen, yazın saat 14:00’de, kışın da saat 17:00’de kalem bırakmadan çalışacak, ABD’deki çalışmalar saatleri ile AB’nin çalışma saatlerini dikkate alarak gerektiği zaman özveri ile gece yarısına kadar çalışabilecek, genç ve dinamik elemanlarla bu ofisin kurulması gerekmektedir. GKRY AB Komiseri Markos Kiprianu’nun nasıl çalıştığı ve akan “AB-Türkiye İlerleme Raporu” nehrinin mecrasını nasıl ve ne özverilerle değiştirdiği ortadadır
KKTC Dış İşleri Bakanlığının, ABD’nin Atlantik saat dilimin uygulayan Washington ve New York gibi şehirlerindeki mesainin, Kıbrıs saati ile saat 23:00’de bitmesini göze alarak, yaz ve kış mesai saatlerini yeniden düzenlemesi, gerekirse vardiya usulüne geçilerek ekip halinde çalışmalarını sürdürmesi kaçınılmaz olmuştur. Bu mesailerle ve bu çalışma mantalitesi ile yöneticiler ne kadar başarılı olurlarsa olsunlar, hiçbir kazanımın elde edilemeyeceği ve Rumlarla gerekli olan düzeyde siyasi mücadele yapılamayacağı kesindir.
Ortadoğu’da Türkiye’nin Kuzey Irak’a olası askeri müdahalesinin yarattığı deprem bütün şiddeti ile sürerken, Güney Kıbrıs’ta da Gazimağusa-Lazkiye seferlerinin yarattığı şok ve artçı depremler Güney Kıbrıs Rum Yönetimini halen sarsmaya devam ediyor.
Rumlar KKTC’nin bu açılımını bir türlü hazmedemediler. Bu fikrin ve uygulamanın yaygınlaşmasından, gelişmesinden ve başka limanlar ile havaalanlarının da açılmasından son derece ürküyor, adeta kâbuslar görüyorlar.
Bayram sonrası başlayan sürekli seferlerin durdurulması için her tür politik ve diplomatik girişimleri deneyen Rum Yönetimi ve “Kara Cira” Markulli, baktı ki bir gelişme yok, eski terörist organizatörü Vassos Lissaridisi’i, eski günlerin hatırına Suriye’ye gönderdi.
Rum Yönetimi Başkanı Papadopulos’un özel temsilcisi olarak 21 Ekim’de Şam’a bir ziyaret gerçekleştiren EDEK Fahri Başkanı Dr. Vassos Lissaridis, hayatta kalan eski baryalarını dolaştıktan sonra görüşmesine müsaade edilen Suriye devletinin üst düzey siyasilerinden ve bürokratlarından bazıları ile de görüşebildi.
Suriye Meclis Başkanı ile yaptığı görüşmede “Gazimağusa-Lazkiye seferleri” yerine sadece iki meclis arasındaki işbirliği konusunu görüşebildi.
Başkan Vekili ile yaptığı görüşmede ise, Güney Kıbrıs-Suriye ilişkilerinin geliştirilmesine değinebildi sadece.
Baas Partisi Genel Sekreter Yardımcısı Al Ahmar’la yaptığı görüşmede, iki ülke ilişkilerinin ötesinde Irak ve Filistin konuları ele alındı.
Yapılan tüm görüşmelerde ana tema olan “Gazimağusa-Lazkiye seferleri” ile Kıbrıslı Rumların dünyayı kandırdıkları “İşgal altındaki Kıbrıs” konularına bir türlü değinemedi Lissaridis.
Suriye Cumhurbaşkanı Bashar Al-Assad’dan alınan randevu, “Kıbrıs Rum Yönetimi özel temsilcisinin nezaket ziyareti” çerçevesinde olduğu için Vassos Lissaridis, eline tutuşturulan konuşma gündemi dışına çıkamadı ve “Gazimağusa-Lazkiye seferleri” konusunu Suriye Cumhurbaşkanı Bashar Al-Assad’a bir türlü açamadı.
Sonra da Suriyeli yetkililer, koltuğunun altına bir paket Şam baklavası sıkıştırarak kendisini güler yüzle Güney Kıbrıs’a postaladılar.
EDEK Fahri Başkanı Vassos Lissaridis Kıbrıs’a dönüşünde, “İnsanlar hayal kurdukları müddetçe yaşarlar” sözüne uygun olarak, Papadopulos’a Şam ziyaretine ilişkin verdiği raporunda ve sonra da yaptığı açıklamada, Şam temaslarından tatmin olduğunu, konunun Rum Dışişleri Bakanı Erato Kozaku Markulli’nin Şam’a yapacağı ziyaretten önce ve kendi taraflarını memnun edecek şekilde çözüleceğine dair açık bir garanti aldığını belirtti.
Bunu duyan “Kara Cira” Markulli hemen resmi davet almak için Suriye hükümetine başvurdu. Bu güne kadar kendisine gelen resmi bir davet yok ama bir turist gibi de olsa, Suriye takvimine göre hafta başı olan 10-11 Kasım tarihlerinde Suriye’nin başkenti Şam’ı ziyaret edecek.
Bu ziyaretten Rumların lehine herhangi bir şey çıkmayacağını şimdiden söyleyebilirim. Aynen Lissaridis’e yapıldığı gibi Kara Cira Markulli de büyük bir nezaketle karşılanacak, bir eli baldan diğeri yağdan çıkarılmayacak, kuş tüyü yataklarda yatırılacak ama günün sonunda da aynen Lissarides’e yapıldığı gibi onun da koltuğunun altına bir paket baklava sokuşturulacak ve memleketine geri postalanacak.
Bunun mesajını AK Parti Genel Başkan Yardımcısı ve İstanbul AKP Milletvekili Egemen Bağış’ın geçen Perşembe günü söylediği, “Kıbrıslı Türkler Mağusa-Lazkiye seferi aracılığıyla bundan sonra kendi pasaportlarıyla Suriye’yi ziyaret edebilecekler” cümlesinden algılamak mümkün.
Egemen Bağış’ın sözlerine “Kıbrıslı Türkler ile Türkiye’nin, Mağusa-Lazkiye seferini, özellikle İslam ülkeleri içerisindeki başka durumlarda bir emsal olarak kullanmayı hesap ettiğini” ilave etmesi ise, gelecek günlerin Kıbrıslı Türkler ve Türkiye lehine yeni benzeri gelişmelere gebe olduğunu göstermektedir.
T.C. Dışişleri bakanı Ali Babacan’ın birkaç gün evvel yaptığı Suriye ziyareti ise Türkiye-Suriye ilişkilerinde, yıllar ötesinden günümüze sarkmış birçok kemikleşmiş olumsuzlukların silinip atılmasına ve yeni parametrelerin oluşturulmasına yol açtı.
Artık Türkiye-Suriye ilişkileri eskisi gibi gergin değil. Tam tersine sıcak, sevgi dolu, güven dolu ve yapıcı.
Babacan’ın Suriye’ye yaptığı ziyarette Suriyeli yetkililerce dile getirilen “Suriye artık Türkiye’ye yüzünü dönmüştür ve her konuda Türkiye’yi örnek almaktadır” cümlesi, Türkiye ile Suriye arasında ekonomik, sosyal, kültürel, sportif ve askeri işbirliğinin temellerinin atılmış olduğunu ortaya koymaktadır.
Suriye’nin yüzünü Türkiye’ye döndüğünü belirtmesi ise arkasını da Rumlara döndüğünü göstermektedir.
Amerika Birleşik devletlerinde Kasım 2008’de yapılacak Başkanlık seçimleri, Irak’ın ve Kuzey Irak Kürdistan Bölgesinin kaderini belirleyecek çok önemli bir olaydır. ABD, başkanlık seçimlerinden önce Türkiye ile Irak ve Kuzey Irak Kürdistan Bölgesi arasında bir seçim yapmak zorunda kalacaktır. Ya elli yedi yıllık müttefiki Türkiye’yi seçecektir ya da Irak’ı.
ABD’nin Türkiye gibi bölgede lider durumuna girmiş bir ülkeden vazgeçmesi, düşük bir olasılık olarak gözükmektedir.
Rusya sağlam adımlarla batıya doğru yürümektedir. Hazar bölgesi ülkelerini kendi çatısı altında topladıktan sonra yüzünü Orta doğu’ya çevirmiştir. ABD’nin Kuzey Irak konusunda Türkiye’yi oyalaması, kendi yönetimi altındaki Irak hükümetine PKK konusunda yaptırımcı olamaması, Türkiye’yi bölgede kendine yeni dostlar bulmaya zorlamıştır.
Kuzey Irak’taki son gelişmelerden ve Türkiye-Suriye-İran dayanışmasından sonra bölgede “Türkiye-Suriye-İran-Rusya paktı”nın kurulması olasılığı ise çok yüksektir. Zaman bunu gösterecektir.
