Dünya güzeli bu küçücük ülkemizde devlet daireleri ile işi olanlardan duyduğum şikayetler gerçekten diz boyu, yaşananlar inanılmaz ve çok düşündürücü. Vatandaşı düşünmemenin bu boyutlarda olduğunu hiç tahmin edemezdim.
Bütün devlet dairelerinde kurulmuş olan düzen, vatandaşın memurların ayağına gitmesi ve gerekli belgeleri de memurun yerine kendisinin tedarik etmesi üzerine inşa edilmiş. Memurlar vatandaşın hizmetinde olacağına, vatandaş memurların hizmetinde olmuş maalesef.
Memurların maaşını ödeyen vatandaşın ödediği vergiler.
Memurların emeklilik aylığı primini ödeyen vatandaş.
Memurların emeklilik ikramiyesinin primini de ödeyen gene vatandaş.
Ülkedeki pahalılığın nedeni, memurların sayısının fazlalığı, aldıkları maaşın yüksekliği ve ödemedikleri emeklilik primlerinin vatandaşın sırtına insafsızca yüklenmiş olması.
Tüm bu ağır vergilere ve ödediklerine karşılık memurlardan hizmet alamayan gene vatandaş.
Belli ki okumayı biliyoruz ama icraatı bilmiyoruz.
Yıllar önce “e-devlet” kurduk diye gazetelerin ön sayfaları bu mutlu haberden geçilmiyordu ama ortada e-devletin esamesi bile yok hala.
Ayın 15’inde çalışanların vergisini ödemek üzere Vergi Dairesine giden bir arkadaşımın isyanını neredeyse birlikte yaşadım. Ayın 1’inden 14’üne kadar vergi dairesinde 3 vezne gerekli işlemleri yaparken vergi yatırımının son günü olan 15’inde 6 veya daha fazla vezne açık olacağına, gene 3 vezne ile işlem yapılarak vatandaşa eziyet çektirildiğinden bahsetti arkadaşım.
Vezne kuyruğuna girdiğinde önünde 2 kişi olduğunu görünce işi erken bitecek diye sevinmiş ama bu sevinci kısa sürmüş. Tanınmış otellerden gelen muhasiplerin ellerindeki klasörlerin her birinde ortalama 150 kişinin evrakı olduğundan saatlerce beklemek zorunda kalmış.
İsyanı 2 boyuttaydı kıymetli dostumun.
“Hani e-devlete geçmiştik” diye yakınıyordu. “Türkiye’de ve başka bir ülkede olsaydım ofisimden internete girip yatırımımı yapabilirdim ama bırakın ofisimden yatırım yapmayı, e-devleti, internet hizmetini, ayaklarına kadar gitmeme rağmen hem vezne sayısını arttırmamışlar hem de vatandaş ile büyük iş yerlerini aynı sıraya, aynı kategoriye sokmuşlar. Niye büyük şirketler ve büyük iş yerleri için ayrı bir veya birkaç vezne açılmaz bu son günde” diye haklı olarak isyan ediyordu arkadaşım.
Tüm araç park yerlerinin ise dairede çalışanlar tarafından sabahın erken saatinden paydos saatine kadar işgal edildiği, vergi dairesine para yatırmaya gelen vatandaşın ise binbir zorlukla bu sıcakta park yeri bulmak için dört döndüğünü yazmama ise hiç gerek yok, dairelerimizdeki organizasyon bozukluğunu ve beceriksizliği anlatmak için. Belli ki vatandaşı adam yerine koyan yok.
Çalışma izni almak veya da yenilemek için yaratılan bıktırıcı prosedürün ne denli insanlık dışı ve çalışanları aşağılayıcı olduğunu anlamak için yakın bir tanıdığımın yanında kendisi ile birlikte her aşamayı yaşadım ve göz şahidi oldum. Utandığımı açıkça itiraf etmem gerekir.
Bana göre aynen vergi dairesinde yaşananlar gibi tam bir beceriksizlik örneği ve rezalet.
Ülkemizde bürokrasinin nu denli bıktırıcı ve aşağılayıcı olduğunu gerçekten bilmiyordum KKTC vatandaşı olduğum ve çalışma iznine gereksinim duymadığım için… (Devam edecek)
Ata ATUN
e-mail: ata.atun@atun.com veya ata@kk.tc
http://www.ataatun.org
Facebook: Ata Atun
20 Ağustos 2014
Yüksek Öğrenim ile ilgili Devlet kuruluşları, Ata Atun intihal ile ilgili herhangi bir akademik bulguya rastlamamıştır.
Rumlara Güvenmek
İçinde bulunduğumuz Ortadoğu’nun yanma ve Kıbrıs adasının da birleşmesi/birleştirilmesi süreci içinde Rumlarla, Birleşmiş Milletler’e(BM) veya da Avrupa Birliği’ne (AB) ne kadar güvenebiliriz, ne kadar güvenilirdirler veya da güven duyabilir miyiz konusu bence çok önemli ve tartışılması gereken bir konu.
Bu hassas konuyu çok iyi anlamalı ve kendi aramızda çok iyi tartışmalıyız. Dünyanın herhangi bir yerinde olduğu gibi, özellikle de adamızda “Barış içinde” yaşamanın olmazsa olmazı olan “Güven”in adanın yerlileri olan Kıbrıslı Türklerde ve Rumlarda hangi düzeyde olduğunu, nasıl bir düşünce tarzı olduğunu ve ne kadarının gerek Kıbrıslı Rumlarda, gerekse de Avrupa Birliği’nde ve de Birleşmiş Milletler’de bulunduğunu çok iyi bilmek ve idrak etmek gerekiyor.
Yakın geçmişimiz Kıbrıslı Rumlara, Avrupa Birliği’ne ve Birleşmiş Milletler’e ne kadar güvenebileceğimizin örnekleri ile dolu.
Birleşmiş Milletler’in ve BM Barış Gücü’nün, 1963-1974 yılları arasındaki adada yaptığı uygulamalardan hiç de güvenilir olmadıklarını ve Rumları her fırsatta desteklediklerini anlamamak için kör ve aptal olmak gerekiyor.
15 Kasım 1983 tarihinde, masumane bir şekilde Cumhuriyetimizi ilan etmemizin arkasından daha 2 gün bile geçmeden, sanki de, İsrail’in Gazze’de yaşayan masum Filistinlilerin katletmesine benzer şekilde, Rumların binlercesini öldürmüşüz gibi hemen toplanıp, insanlığın yüz karası 541 numaralı ve bizleri dünyadan izole eden, ambargolar altına sokan kararı aldı Birleşmiş Milletler. Bu asrın ortalarına doğru insanlığın yüz karası olan bu kararı, dönemin politikacılarının ve yöneticilerinin kınayacağından hiçbir şüphem yok.
Aynı Birleşmiş Milletler, Gazze’de İsrail tarafından öldürülen 2 binden fazla Filistinliye rağmen hala daha toplanmış ve İsrail’i kınayan veya da yaptırım uygulayacak bir kararı bile almış değil. İşte böylesine taraflı ve güvenilir olmayan bir kuruluş bu…
Evvelki gün devlet töreni ile Taşkent şehitliğinde toprağa verilen kardeşlerimiz de, 1974 Mutlu Barış Harekatında İkinci Harekat başladığı vakit ister istemez yılana sarılır gibi Birleşmiş Milletler askerlerine güvenip silahlarını teslim etmelerinin bedelini, alçakça Rumlar tarafından katledilerek canları ile ödediler. Silahsız insanları, masum Türkleri kurşuna dizmek sadece Rumlara özgü bir davranış.
Kıbrıslı Rumlar bu kalleşçe ve insanlık dışı davranışlarını, Mağusa’daki Atlılar, Muratağa, Sandallar köylerinde de yaptılar. Bebek, çocuk, kadın, yaşlı demeden hepsini alçakça kurşuna dizdiler.
Baf’ta bir türlü ele geçiremedikleri Türk mahallesine, Kıbrıslı Türklerin ateş kes koşullarında silahlarını aynen Taşkent’te olduğu gibi Birleşmiş Milletler Barış Gücüne teslim ettikten sonra girip, her biri ayrı ayrı Mücahit komutanı olan kahraman Çakırlar kardeşleri ve diğer mücahitleri kurşuna dizdiler. Ne Birleşmiş Milletlerin savaş ile ilgili kurallarını dinlediler, ne de savaş esirleri ilgili uluslararası yasayı.
Zaten aynı kalleşliği 1964 yılında da yapmışlardı Rumlar Baf’ta. Esirler takas edildikten sonra, Türk mahallesine zırhlı saldırı aracı haline dönüştürdükleri paletli dozerlerle saldırmışlardı.
Arpalık (AyiosSozomenos) katliamı bunların en acı olanlarından biridir. Türkeli köyündeki savunmasız kardeşlerimizi, kurşuna dizip alelacele gömmüşlerdi.
Rumlara güvenilemeyeceğini ve bir arada barış içinde yaşanılamayacağını ispatlayan bu örneklerden en az 50 tanesini anılarıma ve bilgilerime dayanarak aklımdan sayabilirim, internete veya ansiklopedilere veya da tarih kitaplarına bakmama gerek kalmadan.
Kıbrıslı Türkler olarak Avrupa Birliğine güvenmek veya da güvenebilmek için ise hiç bir elle tutulur nedenimiz yok. AB, 24 Nisan 2004 tarihinde yapılan Annan Planı referandumunda Kıbrıs Türk halkına yalan vaatlerde bulunarak,utanmadan kandırdığı gibi, verdiği sözlerin hiç birini tutmadı.
Bugüne değin Avrupa Birliğinin her hangi bir kuruluşundan veya da organından Kıbrıslı Türkler lehine çıkmış herhangi bir karar bile yok. AB’nin 5 yıl içinde vermeyi vaat ettiği mali yardımın toplamının 2 katından fazlasını, bırakın beş yıl içine yayarak vermeyi, Türkiye her yıl KKTC’ye yardım olarak göndermekte, altyapı giderlerimizi de ayriyeten karşılamakta…
Güvenebileceklerimizin Rumlar, BM ve AB olmadığı açıkken, kime güvenebileceğimiz de kesinkes belli. İyi ki anavatanımız Türkiye var, iyi ki Türk Silahlı Kuvvetleri yanı başımızda. Yoksa halimiz Gazze’deki Filistinlilerden daha beter olacaktı şimdiye…
Ata ATUN
e-mail: ata.atun@atun.com veya ata@kk.tc
http://www.ataatun.org
Facebook: Ata Atun
18 Ağustos 2014
İlgili akademik kuruluşlar, Ata Atun intihal ile ilgili herhangi bir bulguya rastlamamıştır.
New Horizons in Cyprus Dispute
The Cyprus Peace Talks heading to nowhere nowadays.
Greek Cypriots willing and wishing to last the negotiations forever as they believe that one day the Turkish Cypriots get bored, give in and will accept to live under Greek yoke.
Of course due to the nature of politics the vice versa is also possible. The political, military, wealth and demographic balances may change and the region and the Greeks get bored and give.
During the past 50 years, on some very important issues and developments they stubbornly insisted on their one sided policy like a goat and lost the progress which would have carry them to a better position, rather than to regret later on.
In 1972, the President of the Turkish Cypriot Communal Chamber Mr. R. R. Denktash and Greek Cypriot Communal Chamber Mr. G. Klerides were mutually agreed on the amendment of the 1960 Republic of Cyprus Constitution, degrading the partnership rights in “Governance” of Turkish Cypriots but securing the lives of the Turkish Community on the island.
The agreement was fulfilling all the demands of President Makarios, the then leader of EOKA, in full. If it was also confirmed and accepted by the President Makarios and signed by the leaders of both sides, the partnership rights of the Turkish Cypriots on the Cyprus Republic would be lessen substantially.
The Republic of Cyprus would turn into a Greek Cypriots state, and the Greek Cypriots would promote to the sole governors of the republic. The Turkish Cypriots would downgrade from internationally recognized politically equal partner state to protected minority status, having little bit more rights comparing to Maronites, Armenians and Latins defined as “Minorities” in the 1960 Republic of Cyprus Constitution.
This mutual agreement between Klerides and Denktash, even though it was degrading the partnership rights and status of Turkish Cypriots and transforming them into a Protected Minority, was fully rejected and refused by the PresidentMakarios.
Mr. Glafkos Klerides in volume three of his memoirs, titled “My Deposition”, succinctly expresses why President Makarios refused to sign this mutual agreement, which would ward off the July 15, 1974 coupe organized by the Generals in power in Greece against him and the Turkish intervention after 5 days.
In his own words, the late Glafkos Clerides secured terms “based on a much improved constitution than the Zurich one, and on a unitary state…. We rejected it because it did not give us the maximum of our aims, i.e. Cyprus, a Greek Cypriot island ruled by a Greek Cypriot majority.”
The Greek Cypriot rejection was put very clearly by then Foreign Minister Sypros Kyprianou also. “I wish again to call on the Greek Cypriot people to be calmly on alert in order to prevent a nationally unacceptable solution. By this I mean either concealed or unconcealed federation, or condominium, double Enosis, or partition or a return to Zurich Agreements,” Clerides quoted Kyprianou as saying.
So the opportunity for a long lasting peace in the island was kicked off by the Great Greek Ideal of converting the island of Cyprus to a Solely Greek Cypriot island or an island belonging exclusively to Greek Cypriots and ruling it without sharing the governance with Turkish Cypriots, Maronites, Armenians and Latins.
Not after too long, only after two years, during the cease fire talks in Geneva after the Turkish intervention on 1974, the very first proposal Mr. Klerides put on the table was “we accept the terms of 1973 agreement”.
Of course it was too late. Nobody took into consideration this timeworn and impertinent proposal….
Greek Cypriots insisted on the same strategy of not sharing the island with the Turkish Cypriots and rejected the possible sustainable peace terms four more times till today…..
Ata ATUN
ata.atun@atun.com
http://www.ataatun.com
A Story Told by a Policeman
During a hot schmoose couple days before, one of the guys split a matter on his round, which attracted my attention at the beginning but later on disturbed me deeply.
It was something we knew but pretend as if we know nothing about it and on top do not want to hear anything about it. When are told or hear about it, usually we respond saying “Oh Jesus, really!. What a pity.”
When it hits a friend or a known person and their despair becomes quite obvious than we understand how important this communal problem is.
He actually told us what he had heard about the drugs, starting age, sales, distribution, drug trafficking , the methods they are using and the harm given to the youngsters and their family. I listened quietly and meticulously from the beginning to the end trying not to miss anything. What I heard was a real nightmare.
He ended his story saying “Big amounts of drugs smuggled from the Greek Cyprus to Turkish Cyprus after the borders were open on April 23, 2003. Accordingly in the North Cyprus the sales, distribution and use of drugs stepped up dramatically and infested the community.”
In the beginning I didn’t take it seriously, interpreted it as a classic accusation to the Greek Cypriots. His words weren’t backed up by any solid documents, numbers, graphics, official reports or anything similar from government offices.
After some time, I had a long chat with a prominent Turkish Cypriot Police officer at a break during a conference in one of our local universities. Twisting the subject ingeniously to drugs I conveyed him what I heard. To my surprise and admiration the replied me with figures, numbers and all kinds of statistical information, confirming what I heard.
Although he was a prominent police officer, as being an academician and a researcher for more than 40 years I felt I should reconfirm his words also. Immediately I jumped into the world of Greek Newspapers spanning from very left to extreme right, and noted down even the tiniest news covering anything related to drugs. Then I checked the Greek Cypriot journals, bulletins and official releases. Wrote down anything in the internet and in the USA government’s reports concerning the drug traffic, sales, distribution and smuggling in both sides of Cyprus.
On the final stage I collated all the information I could reach and collected.
My friend whom I thought was an inapposite, was quite right.
The Greek Cypriot side is one of the countries which the ratio of the crimes related or based on drugs compared to the population is relatively quite high, around 1 percent.
According to the official records, during the period between January 1 to the end of year 2013, the number of people arrested and imprisoned related to drug offenses hit as much as 287.
During the first third of year 2014, the deaths caused by overdosed drug intakes reached to 140.
These two figures speaks themselves, how the situation is dramatic, serious and damaging at the Greek side.
There are two more notorious crimes in parallel to drugs, the human trafficking and sex trade. They are twins and strongly tied to each other, in which Greek Cyprus is one of the leading countries within the EU. I shall write a column on them some time in the near future.
Ata AT UN
ata.atun@atun.com
http://www.ataatun.com
Mass Graves of an Alleged Genocide
Armenians allege a genocide dated back to 1915, where a mere one and a half million Armenian were exterminated by the Ottoman Empire, during relocation which took part on mid May to early November in the year 1915.
The alleged extermination period is only 155 days and the total amount of the victims alleged to be one and a half million.
This means every single day 10 thousand Armenians were shot to death, killed, hanged or exterminated or etc.
Human corpse, stacked on top of each other, 3 bodies occupies a volume of one cubic meter. To bury ten thousand corpses in a mass grave would need a pit in the volume of 3 thousand and 333 cubic meters for corpses and a further 3 thousand and 333 cubic meters to cover them with earth for blanketing.
Accordingly a total of 6 thousand and 666 cubic meters needed to be dug every single day from May 1915 to November 1915.
No excavators, dozers, loaders, JCB’s, lorries, tucks or trench diggers were available at the beginning of the Twentieth century, not even a single car was available in the Eastern Anatolia region during those years.
A man power definitely needed to dig everyday a pit in the volume of 6 thousand and 666 cubic meters or approximately an area in the size of a football field to be dug 2 meters in depth. Every single day an area in the size of a football field needed to be excavated in 2 meters depth, the corpses laid in and later covered with soil again.
A healthy and young man can excavate only around half cubic meter of a pit using digging tools like a pickax and shovel in one hour working nonstop with a normal effort and a pace. If it is in the size of a football field, starting to dig from the center and dispose the excavated soil to any place outside of the football field, the time needed to excavate half a cubic meter increases to 60 minutes in average.
This means every day a 6 thousand and 666 hours needed to excavate a mass grave and to dispose the soil than a further approximately 3 thousand hours to cover the laid corpses, totaling almost 10 thousand hours of work every day for a period of 5 months, non stop.
Assuming a 6 hours productive work by a healthy man, 1 thousand and 7 hundred man needed every day to dig the pit, lay the corpses and cover them, subject if they can non stop work for 155 days. Normally a job rotation would be needed to proceed in the same pace every day which would increase the amount of people employed to around 2 thousand and 5 hundred.
Of course some guards from the Ottoman army would also be needed to keep the order and prohibit escapes. This means food for 10 thousand captives and 3 thousand employees, or soldiers every single day, if not the total of the captured Armenians were more than 10 thousand.
I never found a record in the ottoman archives delivery of food, water, tents and other necessary goods to a group people employed to dig mass graves in Eastern Anatolia for 155 days.
After the alleged extermination there should be 150 mass graves in the different locations of Eastern Anatolia in the size of a football field.
I never managed to find these mass graves going through the Ottoman Archives. Never mind 150 of them, till today no body managed to find a single mass grave.
Where are those exterminated Armeian bodies?.
In Bosnia 8 thousand Bosnians were shot to death and their grave yards shifted for 3 times consecutively in order to wipe out the traces but still traced and found.
Why no body couldn’t locate any one of these 150 mass graves?
I also could not find any record of confession of those 3 thousand employees or their backbiting or remorse of any kind. At least one of them should stand up later on say that “We killed Armenians and buried them to this very spot” pointing the mass grave. But these never happened.
Where are the mass graves of the 1.5 million murdered Armenians???
Ata ATUN
e-mail: ata@kk.tc
http://www.ataatun.com
