Bir çınar gitti |
 |
Prof. Dr. Ata ATUN |
|
Dün babamı kaybettim.
Bu gün de onu toprağa vereceğiz.
Biliyorum herkesin babası kıymetli, benim ki gibi.
Allah Rahmet eylesin, yattığı yer nur, mekanı Cennet olsun.
Babamın benim açımdan özelliği, ailenin tüm fertlerinin gururla taşıdığı ve manası “Allah’ın hediyesi” olan ATUN soyadını, Türkiye’de yüksek öğrenimde iken soyadı yasasına göre ilk defa kendisinin almış olması ve sonra da bu aileyi kanatlarının altına alıp, yön vermiş, kimlik kazandırmış ve yüksek eğitimi aşılamış olması.
Babamın akademik hayatı başarılarla dolu. Benimki de onun başarılarından duyduğum gururlarla.
İkinci Dünya savaşından hemen sonra yorgun ve yıkık ülkeler yaralarını sararken babam iki kez burs alarak Amerika Birleşik Devletleri’nde ve İngiltere’de hem araştırma yaptı hem de lisans üstü eğitimini yapmak olanağını yarattı.
O yokluk günleri içinde ailesi ona destek olamadığı için hem çalışmak hem de okumak zorunda kaldı. Bizler doğunca, bizlere bakmak külfeti de sırtındaki yüke ekleniverdi.
Amerika dönüşü Elazığ’da halen Doğu Anadolu’nun en büyük hastalık ve aşı araştırma laboratuarı olan “Veteriner Kontrol ve Araştırma Enstitüsü”nü aynen Kurucu Rektörlüğünü yaptığı Van Yüzüncü Yıl üniversitesi gibi sıfırdan yarattı.
Geçen sene Elazığ’a gittiğim vakit beni bu Enstitüye götürmüşlerdi. Girişte babamın bir resmi ve altında da bronz bir plaket üzerinde “HAKKI ATUN 12.1.1953-4.9.1953” yazıyordu.
Dakikalarca dondum kaldım o resmin önünde. Bir tarih vardı orada ve kıraç bir arazi üzerinde şu anda Doğu Anadolu’nun en modern Enstitüsünü kurmayı başarmış kişiye aitti o resim. Bırakın Doğu Anadolu’daki tüm illeri, Suriye’den ve Irak’tan bile örnekler getirilip burada analiz ediliyor, aşılar üretiliyor orada. Şimdilerde Doğu’nun Pastör Laboratuarı diyorlar o Enstitü’ye.
Nasıl gurur duymadım ki, nasıl gözlerim dolmadı ki o gün.
1962-1969 yılları arasında Bağdad Üniversitesi Veteriner Fakültesindeki akademik görevinden sonra Türkiye’ye geri dönüp, Hacettepe Tıp Fakültesine öğretim üyesi olarak girişi ise bir başka hikaye. Hikayeden öte, bir başka gurur kaynağı aslında.
Kılı kırk yaran, akademik başarıya çok özen gösteren, öğretim üyeliği için başvuruda bulunan her yüz kişiden sadece bir tanesini Hacettepe Tıp Fakültesinde Öğretim Üyesi olarak görev yapacak kalitede bulan kurucu Rektör Prof. Dr. İhsan Doğramacı, babamın özgeçmişini bile okumak gereğini duymadan hemen ve derhal başvurusunu kabul eder ve patoloji bölümüne başkan yapar. Gerekçesi ise çok yalındır. “Senin ünün, özgeçmişinden daha evvel geldi buraya” der kendisine ve ertesi gün işbaşı yapar babam.
Nasıl gurur duymam ki.
1974 Mutlu Barış harekatında beraberdik babamla Mağusa kentinde. Biz surların üstünde o ise seferi hastanedeydi amcam (Eski Sağlık Bakanı) Dr. Ali Atun ve (Başbakan) Dr. Derviş Eroğlu ile.
Barış Harekatı sonrası Türkiye’ye geri dönerken arabası yazlık hale dönüşmüştü. Hiçbir camı yoktu ve delik deşikti.
İlk işi artık bir parçası “Türk Kıbrıs” olana vatanı için ne yapabilirimi düşünmek oldu.
Ve buldu da.
Eylül 1975 tarihinde “Kıbrıs’ta en akılcı sanayi üniversite kurmak olacaktır” fikri ile dönemin Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş’a ve Turan Feyzioğlu’na birer mektup yazdı ve onları hem bir akademisyen hem de “Kıbrıs Türk Kültür Derneği” Sekreteri olarak ikna ziyaretlerine başladı.
Sonunda başardı da.
Alınan karar, günümüz Doğu Akdeniz Üniversitesinin temelini oluşturan “Yüksek Teknoloji Enstitüsü’nün kuruluş çalışmalarının başlatılması oldu.
Bu nedenle kendisine “KKTC’nin üniversiteler ülkesi olmasının fikir babası” diyorlar.
Nasıl gurur duymam ki babamla.
KKTC kendine aşık bir evladını kaybetti.
Allah Rahmet eylesin. Yattığın yer nur, mekanın cennet olsun.
Rahat uyu baba.
