The Middle East has acquired immense strategic value as one of the determining fulcrums in the global balance of power due to its being the world’s largest known storehouse of low-cost energy supplies. The region’s geopolitical importance, the kaleidoscopic nature of politics among its states, the presence of volatile social and political forces within them and the interference of world superpowers all insure that the region will remain a potentially explosive source of tension for years.
Emboldened by its military strength after World War II, Moscow prepared to carve up its southern neighbors. It demanded territorial concessions and control of the Bosporus from Turkey and refused to withdraw from northern Iran, which it had occupied in 1941. Turkey and Iran rebuffed Soviet coercive diplomacy with the support of the United States and became key allies in the American effort to contain Soviet expansion.
The Central Treaty Organization (CENTO) was a defense alliance between Turkey, Iran, Pakistan and Great Britain. Originally named the Baghdad Pact, the name was changed when the Iraqi revolution led Iraq to withdraw in 1959. The United States had observer status in the alliance but was not a party to the treaty. The fall of the shah removed the American shield from Iran, sounded the death knell for the anti-Soviet CENTO alliance and sailed Iran towards new horizons.
Now the same faith is on the road for Turkey. The measureless and injudicious backup given by the occupying power in Iraq — the US government — to the Kurdistan Workers’ Party (PKK) and to Massoud Barzani, the former tribal leader of the Iraqi Kurds and now the so-called leader of the Iraqi Kurdish region.
Turkey, taking into consideration the ongoing assaults by the PKK terrorists in the southeastern regions and the measureless backup given by US government to Iraqi Kurds, has drawn up a new strategic alliance policy that weakens ties with the US and strengthens relations with Iran and Syria, their millennium-long neighbors.
The US has failed to keep its promise to Turkey to confront the PKK. Turkey now feels that it has no choice but to attack the PKK’s sanctuaries in northern Iraq together with Iran.
Iran is also suffering from similar assaults originating from the same terrorist group located in the Kurdish region of northern Iraq under the name of Party for a Free Life in Kurdistan (PJAK).
The US and Iran are increasingly at odds over a range of issues, and Turkey has stood nearby the US as an old and devoted ally for the past 57 years.
Surprisingly, US strategists seem to be pushing Turkey and Iran together to fight against violent Kurdish attacks or into an alliance to fight together against the common enemy in the region at the cost of losing Turkey as a faithful ally. The sympathy of Turkish people towards the US had fallen sharply over the past couple of years, and it will take decades for US to recover it.
It seems it is now mandatory for Turkey and Iran to form a com-mon cooperative ground in regard to common problems and interests. New and stronger cooperative action in the economic field by Turkey and Iran will play a major role in the eradication of the political distrust and concerns between the two countries. The parties have announced an upcoming doubling of the volume of their trade.
Both countries have already agreed on the elimination of the main source of discord: support for each other’s separatist and oppositional organizations. Iran has committed to adding the PKK to its list of “terrorist organizations.” Turkey has done the same concerning the Iranian group “Mojahedin Halk.”
The second stage is the escalation of high-level cooperation be-tween Turkey, Iran and Syria and this is moving forward, as well.
Aversion to American global policy, in particular to the actions of the US in Iraq, the common allies of Syria and Iran, and also shared economic interests, will lead to the merging of the political strategies of Russia and Turkey. Countries that were previously historical opponents will turn into partners in the creation of a new Eurasian coalition.
The final effect of the region’s aversion to American policies will be the formation of the “union of four:” Russia, Turkey, Iran and Syria. Of course, this rapprochement between Ankara, Moscow, Damascus and Teheran will definitely affect Washington’s position in the Middle East.
The assaults and the terrorist attacks on innocent Turkish people and the Turkish troops’ steady orientation toward the southeastern region of Turkey force us, the academics, to dig deeper into fact and reason.
The deeper we go, the more we’re faced with interesting docu-mentation and realities.
Just until a few years ago, Massoud Barzani, the current leader of the Iraqi Kurdish region, was just a tribal leader. The only way he could travel abroad was with a diplomatic passport issued by the Tur-kish government. Saddam never issued him a passport, nor was he treated as the leader of Iraqi Kurds by the then Iraqi government.
Taking into consideration the ongoing civil war and the backup given by the occupying power in Iraq — the US government — he is dreaming of an independent Kurdish government.
To fulfill his dreams he even drafted up a “Constitution of the Iraqi Kurdistan Region” on April 19, 2004, only three-and-a-half years ago.
The size of this constitution is 15 single-sided pages in a 10-point font, single spaced.
The most interesting part of this constitution is the “Preamble” or the “Foreword,” which naturally comes at the very beginning. The rea-soning of the constitution and the facts on establishing the “the Iraqi Kurdistan Region” are detailed in this preamble.
It reads as follows:
“The Kurds are an ancient people who have lived in their homeland of Kurdis-tan for thousands of years, a nation with all the attributes that entitle it to practice the right of self-determination similar to other nations and peoples of the world. This is a right that was recognized for the first time in Woodrow Wilson’s Fourteen Points issued at the end of World War I and the principles of which have since become en-trenched in international law.
Despite the 1920 Treaty of Sèvres that recognized the right of self-determination in articles 62-64, international interests and political expediency prevented the Kurds from enjoying and practicing this right. In contradiction to what that the Treaty had offered, Southern Kurdistan was annexed in 1925 to the newly created state of Iraq, which had been created four years earlier in 1921, without consideration of the will of its people, although it was stipulated that officials of Kurdish origin should be appointed to the administration of their own land and that Kurdish should be the language of education, the courts and for all services rendered.”
The date and the treaty described — the Treaty of Sèvres, Aug. 10, 1920 — is a non-valid World War I treaty, which was never put into effect. This treaty was never signed or certified by Vahdettin, the sultan of the Ottoman Empire of that era, and never ratified by the par-liaments of the drafting states: France, the United Kingdom and Italy.
Barzani is taking into consideration this notorious treaty and re-lying on the occupying power in Iraq, the United States. He never thought of what would happen the day after United States goes home.
Just couple of days ago he dared to utter the very delicate ex-pression in diplomacy, “casus belli,” which means “cause for war,” if Turkey attempts a cross-border operation, without taking into consid-eration his position, arms, troops, economy and possible sanctions he could be forced to withstand.
“Casus belli” is considered a one-way street and doesn’t offer the option of backing down from the cause. Of course, this diplomatic condition is valid for strong and principled countries, not comedians.
Of course he had to retract it only 24 hours later, claiming that it was released by the press following a mistranslation.
Now he is playing rather an innocent game, which in the end may force him to abandon his clan by calling on the PKK to leave the region and to solve their dispute with the government of Turkey within Turkish territory.
The most interesting part is that if one day Barzani visits the ter-rorist leader Apo (the nickname of PKK leader Abdullah Öcalan) in the same cell, although they claim they are of Kurdish origin, they won’t be able communicate.
The two Kurdish languages, Zaza and Kurmanji, are like Chinese and Spanish, meaning they have no common background; a Zaza-speaking Kurd cannot understand a Kurmanji-speaking one.
But the most interesting part is that Apo speaks none of them except Turkish. He even cannot speak Arabic. Some allegations say that he is of Armenian origin, named Artin Agopyan and not even a Kurd.
Türkiye’mizin güneydoğu bölgelerinde yaşayan insanlarımıza ve askerlerimize yapılan kalleş PKK saldırıları, biz araştırmacı akademisyenleri de olayları araştırmaya ve kökenine inmek sarmalına sarıyor.
Araştırdıkça, ilginç belgelere ve gerçeklere ulaşıyoruz.
Irak’ın kuzeyinde daha düne kadar aşiret reisi olan Barzani, bu günlerde Irak’ın zayıf durumundan istifade edip, Bağımsız bir Kürt devleti kurmak hayallerine kapılmış.
Bu hayalindeki devletin Anayasasını bile hazırlamış, hem de 19 Nisan 2004 tarihinde. Yani bundan tamı tamına üç yıl evvel.
Kaleme aldığı anayasası, normal büyüklükteki 10 punto harflerle yazıldığı vakit 15 adet A4 boyutunda sayfa tutuyor. Bu anayasada bana en ilginç gelen tarafı giriş bölümü. Giriş bölümünde bu anayasanın hazırlanmasındaki gerekçeler ortaya konmuş.
Irak Kürdistan Bölgesi Anayasasının Giriş bölümünün ilk paragrafı, benim çevirim ile aynen aşağıdaki gibi.
“Kürtler, yurtları olan Kürdistan’da binlerce yıl yaşamış olan tarihi bir kavim olup, dünyanın diğer milletleri ve halkları gibi özelliklerinin kendilerine kendi kaderlerini belirleme hakkı verdiği bir millettir. Bu hak, ilk defa I.ci dünya savaşı sonunda yayınlanan ve ilkeleri o günden beridir uluslararası hukuk içinde sağlamlaşmış olan Woodrow Wilson’un Ondört Maddesi adlı prensipler uyarınca kabul edilen bir haktır.
1920 yılında imzalanan Sevr Anlaşması’nın 62-64 nolu maddeleri Kürtlere self-determinasyon hakkını tanımasına rağmen, uluslararası çıkarlar ve siyasal dengeler Kürtlerin bu hakkı elde edip uygulamaya geçirmelerini engellemiştir.
Sevr Antlaşmasının verdiği haklara aykırı olarak 1921 yılında kurulmuş olan Güney Kürdistan, Kürt halkının istekleri dikkate alınmadan ve Kürt kökenli devlet memurlarının kendi topraklarının yönetimine atanacağı, Kürtçenin eğitim dili, Yargı dili ve diğer hizmetlerde kullanılacak dil olacağı taahhüt edilmesine rağmen dört yıl sonra, 1925 yılında yeni kurulan Irak devleti toprakları içine katılmıştır.”
Giriş bölümünde belirtilen tarih ve Irak Kürdistan Bölgesinin kuruluş gerekçesinin atfedildiği antlaşma yanlış yazılmamıştır. Tarih 10 Ağustos 1920 ve Antlaşma da hiçbir zaman yürürlüğe girmemiş olan “Sevr Anlaşması”dır.
Bu hayali ve geçersiz antlaşmayı esas alan Barzani, şimdilik arkasında Amerika’nın olduğunu zannedip, kelimenin tam manası ile atıp tutuyor. Amerika bir gün bölgeden çekilirse neler olabileceğini aklından geçirmemiş, hesabını bile yapmamış.
Çok değil daha birkaç gün evvel, diplomaside en son çare olarak kullanılan ve çok ciddiye alınan bir cümleyi, “Türkiye sınırı geçerse bu savaş nedenidir” cümlesini, boyuna posuna bakmadan ve haddini bilmeden, mikrofonlar karşısında efelenerek söyledi.
Diplomatik dilde “Casus belli” olarak söylenen bu Latince cümle, geriye dönüşü olmayan bir tehdit ve son adımdır. Arkası savaştır.
Nitekim bir gün sonra, politik bir komedyen gibi, bu sözünün yanlış anlaşıldığını iddia edip geri çekmiştir.
Barzani şimdi laf ola PKK’ya gönderiler yapmakta ve “Bölgemi terk edin, gidin kozlarınızı Türkiye’de paylaşın” gibi kendisini sorumluluktan uzaklaştıracak diplomatik oyunlar oynamaktadır.
İşin ilginç yanı, Barzani ile terörist başı Abdullah Öcalan, yani Apo, bir gün aynı hücreye konulurlarsa, Kürt olmalarına rağmen aynı dili konuşmadıkları için anlaşamayacak olmalarıdır.
Barzani, Zaza ve Kırmanç olarak tanımlanan ve Çince ile İspanyolca gibi hiçbir ortak noktası ve kelimesi olmayan bu iki Kürt dillinden birini ve Arapçayı konuşurken, bir dönem PKK (Kürdistan İşci Partisi, Partiya Karkeren Kürdistan) lideri olan terörist başı Apo, Kürt olduğunu iddia etmesine rağmen Kürtçe bilmemekte ve sadece Türkçe konuşabilmektedir.
Araştırmalar APO ile ilgili ilginç bulguları ve belgeleri ortaya koymaktadır.
Belgeler Apo’nun Ermeni kökenli bir aileden geldiğini, gerçek adının de “Artin Agopyan” olduğunu söylemektedir.
Batılı ülkelerin hayali vaatlerle gaza getirdiği Kürtler, özellikle I.ci dünya savaşı sürerken yanlarındaki yükte hafif pahada ağır eşyalar ile göç yollarına düşen Ermeni kafilelerine yol boyunca soygun amacı ile saldırdılar ve direnenleri de öldürdüler.
Kafileleri korumakla görevli Osmanlı birlikleri sayıca az oldukları için, her zaman bu soygun ve Kürt katliamını önleyemediler. Bu saldırılar ve katliamlar sonucunda yetim kalan Ermeni çocuk ve dul kadınların bazıları, Anadolu içlerinde yaşayan köylüler tarafından yanlarına alınarak hayatlarının idamesi sağlandı. Bu Ermeni aileler de, şefkat gördükleri Türk bölgelerine sığınıp, adlarını değiştirerek, zaman içinde yerli halk arasına karıştılar ve geçmişlerini sildiler. İşte Apo’nun geldiği aile de bunlardan bir tanesi. Bu nedenle Apo, Kürtçe bilmemektedir. Suriye’de yıllarca kalmış olmasına rağmen Arapça da bilmemektedir.
15 Nisan 1999’da Kenya’da Türk İstihbarat elemanları tarafından yakalanan Apo’nun duruşmasında, 31 Mayıs 1999 günü söz alan bir şehit babası Ahmet Beşkardeş, mahkeme heyetinin şaşkın bakışları arasında Apo’ya Kırmanç Kürtçesi ile hitap etmiş ve “Ez kirmanç’ım” diye söze başlayıp “sen Kürt değil Ermenisin!.. Eğer Kürt isen, bana şimdi Kürtçe yanıt ver!..”diyerek, Apo’nun Kürtçe bilmediğini ortaya çıkarmıştır.
Anlaşılan Kürtler, tarih süreci içinde defalarca büyük devletler tarafından, devlet kurmak vaadi ile gaza getirilip sonra da terk edilmekten hiç ders almamışlar. Çok değil daha sadece 82 yıl evvel aynı hatayı işlediler ve bedelini de çok ağır ödediler.
1921 yılında Sevr Antlaşmasından hemen sonra Amerikalıların ve İngilizlerin gaza getirmesi ile kurdukları Güney Kürdistan, aradan 4 yıl geçtikten sonra 1925 yılında sorgusuz sualsiz Irak’a katılmış ve Güney Kürdistan’daki Kürtler adeta katliama uğratılmıştı.
